33ler Şiiri - Amed Senci

¹Çoktan az kalmıştı çocukların umut yolu
Neşeliydi mutluydu gençler
Güneş, heybetli sıcaklığıyla ısıtırken yeryüzünü
Çarpık bağlarıyla kök salmış
Ilık bir meşenin altında
Direniş ve zafer türküleriydi gökyüzüne ilham veren
Kuşlar kırlangıçlar eşliğinde
18inde 20sinde 25inde
İnançlı mağrur gözlerde görüldü
kavgaya adanmışlık
Savaşın ve umudun ulaşılmaz hazzında gülümserken gençler
Ölümün hayın dehşet yangınları sararken
*Ana elinin titreyerek dokunduğu* bedenlerini
Ayni şekilde gülümseyip selamladılar
Işık oldular
yeryüzünün karanlığındaki bizlere
Yoldaş oldular
Sokak sokak cadde cadde direnirken sol göğsümüzde
Birer karanfil kokusu oldular
Zulmün en dip zındanlarında bile koklanan

²İnancın ve kavganın silüeti cansız bedenleri
Gün be gün yükseltiyor slogan seslerini
Nabzımızın en dinç yerinde bağırıyoruz
*zulüm sarayları yerle yeksan olur
Yiğitlerin kanıyla sulanan Şafaklar bizim olur
Yol alırız en mutlu en güzel güne
Yeniden yayarız kavgayı en mavi gökyüzüne*
Birgün bizleride alır
Olağanüstü güzelliğiyle toprak ana
İnancımızdır arkamızda kalanlara
Yemyeşil özgür yaşamı bahşetmek
Adımız sanımız kimliğimiz belli değil
Koşuyoruz
Namludan çıkan mermi kadar hızlı
Dağlar kadar yavaş
Neferleyiz
kızıllaşan ufukların devleşen barikatların
Saniye saniye
Dakika dakika
kalbimiz orda
33lerin yolunda