32 Yaş Şiiri - Eda Bilgin

Ne yani 32 yılda değişmemiş gerçek 1 haftada mı değişecekti. Yine buradayım, yine kendime kaldım . Anlayan biri varmış- derken yarım kaldı cümlem. Eh Eda, yazgın değişir mi sandın? Sen en iyi üzülmeyi bilirsin, öyleyse o bildiğin yerde kal. Sessiz kal. Kal. Çıkma dışarıya. Dışarda mutsuzluk, Yine gözyaşı var. Değişen bişey yok, kal üzüldüğün yerde. Etme umut, etme Sevme, Güvenme, İnanma her duyduğun söze İncinirsin, bildiğin şeyler bunlar hadi ama Ne zaman değişti sonuç? Bugün neden değişsin Sen yine al maskeni eline gülümse... Sonra gece olunca dön bildiğin yere... Sen en iyi üzülmeyi bilirsin. Az kaldı, bitecek zaten Oh be diyeceğiz işte o gün Kimse üzemeyecek bizi Kıramayacak hiç kimse Çok az kaldı, sarılacağız buz gibi toprağa Oh be diyeceğiz Neredesiniz diye bağırarak "Hadi gelinnnnnn hepiniz gelin Hadi üzün beni yine kırın kırabilirseniz" diyeceğiz Duymayacaklar bile Onlara kalsın bu dünya Ben bildiğim yerlerde seyahat edeceğim Bugün sevgisizliğe yarın mutsuzluğa konuk olurum Unutmam umutsuzluğa da uğrarım elbet Son durak yalnızlığa ... En çok burada kalırım ben En çok o anlar beni Kimse bilmez yerini İncitemezler gelemezler göremezler beni Vedalaştım tüm dostlarımla Benim buradaki miadım doldu Dolduranlara selam olsun Mutlu olun ey insanlık Artık kırabileceğiniz bir Eda yok, olmayacak Yeni kurbanlar bulun kendinize Tükenmedim, dayandım ya işte Geldi hasretimin vuslatı Çok üzdünüz beni ama, bitti işte Gidiyorum ben. Affettim hepinizi, seni de... Seni de...