30 Şubat Şiiri - Tekin Erdem Şahin

Işıkları söndürsem ve gömsem kendimi karanlığa
Firari uykularımı toplayıp çekilsem uzun bir inzivaya
Doğar mı bu güneş kalktığımda?
Biter mi bu netameli gece?
Neşeyle çıkar mıyım bu karanlık tabuttan?
Sorular umudu besler diyorlar
Aldığı her nefeste sorularla kendini kemiren insanlar
Dünya böyle döner diyorlar
Ama kendileri oldukları yerlerinde sayıyorlar!
Ben mi çılgınım?
Anlayamıyor muyum şu kahpe dünyayı
Bir de şu bitmeyen aklımın tam ortasında dönüp duran soruları
Ne yanıtlayabiliyorum ne de kaçabiliyorum onlardan
Yaşamak böyle olur diyorlar
Işıkta oturan âmâ insanlar...
Ben inanmıyorum
Ne dersiniz?
Söndürsem mi ışıkları
Gömsem mi kendimi karanlığa
Bir de toplasam şu firari uykularımı
Dalıp gitsem doğmayan güneş doğana kadar
Sorular girdabı durulana kadar
Taze bir bahara
Güneşli bir 30 şubata kadar...