30 Eylül Şiiri - Mustafa Ayten

Bilemiyorum
Bu akşam biten eylül ayımı
Yoksa ben miyim

başıma yastığa koyunca
Bir çaresizlik çöktü yüreğime
Hayata karşı dolduğumu hissettim
Birikmiş yine gözlerimde sensizlik
Gözlerimin kapanmasına izin vermiyor gözyaşlarım
Bir an önce uykuya dalıp görmek istiyorum gözlerini
Bitirmek istiyorum bu sensizliği
Dokunamadiğim ellerin geliyor aklıma
Bir insan bu kadar muhtac olur mu bir ele
Bir de gülüşün var hani
Ne diyebilirim ki
Yazarken bile gamzelerine düşüyor yüreğim
Sonra sana sarılamadığım geliyor aklıma
Üşüyor tüm bedenim
Titriyor göğüs kafesim
Kokunu alamayınca içime

Gözlerinden vazgeçmeye çalıştığım zamanlar geliyor aklıma
Nefesim kesiliyor birden
Gerçi gözlerine bakınca da öyle oluyordu ya

Bilmiyorum
Neden bitmiyor bu umut kırıntıları
Zehir gibi akıyor yüreğime
Hani diyorum ki
Bir gün çıkıp gelsen
Biraz su serpsen yüreğime
Yüreğime eksen gülüşünün tohumlarını
Bitirsen şu sensizliği artık
Sarılıp ısıtsan bedenimi
Bir gülüşünle  bayramı tattırsan yüreğime
Çok mu zor olurdu acaba?

Pardon!
Çok şey istedim galiba
Bencilliğim tuttu yine bak
Gülüşünün bir ömre bedel olduğunu unuttum
En iyisimi sen al yüreğimi
Bana sadece gül
Kanımın son damlasına kadar...