3.ugurlanamayan Şiiri - Samira Samiranin ...

Sana Hiç Söyleyemedim

Sana hiç söyleyemedim.
Kaç kere yanından geçtim,
kaç kere adını içimden söyledim —
ama dudaklarım hep sustu.

Çünkü bazen insan,
kalbini açtığı anda her şeyi kaybedeceğini hisseder.
Ve ben, seni hiç kazanmadan bile
kaybetmekten korktum.

Bir gülüşünü yakaladım bir gün…
gözlerin yere bakıyordu,
ben sana.
Sen o an dünyadan habersizdin,
bense,
bütün dünyamı senin o anına kurmuştum.

Sana hiç “seni seviyorum” diyemedim.
Çünkü o kelimelerin sende hiçbir karşılığı olmayacaktı belki.
Çünkü sen,
beni hiç bilmediğin bir yerden geçip gidiyordun hayatında.

Ben sana gözümle sarıldım.
Yüzünü ezberledim,
sesini düşlerimde duydum.
Yanyana bile gelmedik belki doğru dürüst,
ama ben
sana cümle cümle bir ömür kurdum içimden.

Biri senin elini tuttuğunda
benim avuçlarım üşüdü.
Sen başkasına “olur” dediğinde
ben içimde bin kez “olmadı” dedim.
Ama sustum.
Çünkü bu aşk sadece bendeydi.
Ve bir kişi taşıyorsa bir sevgiyi,
diğerinin haberi yoksa —
bu, sadece sessizliktir.

Şimdi sen belki bir çocuksun hâlâ,
belki evlisin,
belki başka bir şehirde, başka bir hayattasın…
bilmiyorum.

Ama ben,
hiç yaşanmamış bir aşkın yasını tutuyorum hâlâ.
Hiç tutulmamış bir elin,
hiç söylenmemiş bir sevdanın ağırlığını.

Sana hiç söyleyemedim.
Ama bu mektup —
sana yazılmış en sessiz “seni sevdim.”

Ulaşmayacak sana.
Belki hiç var olmayacak.
Ama ben içimden çıktım bu cümleyle:
“Seni, senin hiç bilmediğin bir yerden…
ve en çok da senin olmadığın bir zamandan sevdim.”