3 MART - 3. Kısım: 'Başlangıç Sahnesi'

insanlar ağlayarak başlar sanmıştım yaşama
rearkarnasyonunda olmadığım geçmişimin

halbuki gülümsedim ben
doğduğumda bir meleğin kollarında
gülümsedim
o güzel melekle sonsuzluğa

o yap boz...
çözülemezmiş o melekten önce...

o yap boz
bugünlere aitmiş
geleceğe aitmiş
benle meleğimin çözdüğü şimdi

geçmişe ait olmayan bir yap bozu
anlamaya çalışmışım
yapılmadan bozularak
seni bekleyerek yıllarca...

olmayarak...

bazen ayılıp uyandım
bir nefesle kabuslardan

bazen içimde ayılamayıp
yok olacağım sandım rearkarnasyonumda
olmadığım olmadığımda

... bedenimi hayallere yatırdım
kaldırımlarımda şehirlerimin...

perdeler arasından sızan güneşi de
kör olduğumda ki mevsimleri de
öten kuşu, gülümseyen bir ufak çocuğu da
bilmezdim

masaldaki aşk
aşk, sen
sen, aşk
gerçek oldun
sonsuz oldun
masalın prensesi oldun

kendi kendime konuştum...
insanlar doğduklarında ağlarmış sandım...

ben doğduğumda
yanımda bana iyilikleri gösteren
bir melek buldum
ve gerçek yaşamıma
gülerek
aşkla
başladım

her yürek doğmak zorundadır...

ben ise,
iyi ki 'senle' doğdum...

3 Mart,
2004...