yap boz gibiydi herşey
uyandığımda çocukluğumdan
neyi nereye koyacağımı bilmeden
gülümsedim onlar kendileri yerleşsinler diye
gülümsemek yetmezmiş
insanlara, doğaya sevgiyle yaklaşmak gerekmezmiş
iyilik yapmak en büyük ihanetmiş
sömürülmelerin yap bozunun tam ortasında
sonsuzdu somurtkanlığı yaşamların
güzel günler büyük bir yalandı sandım
bilmeden yaşadım
bazen yaşamayı da denemeden
zorla yaşatıldım
herşeyi yalnızlık sandım,
sandım aldandım,
aldandım kaçtım...
soluklandım
hayatı anlamaya çabaladım
ne nerde neden nasıl niçin niye
diye diye
ve kalbim terledi
farklıydı sahneler
terledi, terledi çünkü
heyecanından 'senin kalbinin'
doğuyordum bir baharda
gerçekliğimin sabahında
üç ay öncesi, on iki sonrası
3 Mart...
Kayıt Tarihi : 15.6.2004 22:39:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.

Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!