3,14 Şiiri - Özlem Saba

Çeşit çeşit insan.
Harf ve sayı isimlerinde.
Bir kısmı ışıkta .
Bir kısmı karanlıkta.
Harf harf onlar.
Sayı sayı.
Bazen,
Sayılamayacak kadar çoklar.

X ya da z olsun isimleri,
ne fark eder.

En çok hangi resmi dilde vardılar.
Bilen yok.

Hepsi bir yürekte,
Hepsi farklı vücuttaydılar.

Temizlemek istediler insanlığı.
Cehalet akan ırmaklarını dünyanın.
Herkese akıl aradılar.
Aynen öyle yaptılar.

Bir de, onlar;
Ölüler ve boşlukta asılı duranlar.
Bir, iki, üç…

Hep bir'i olmak istediler
Her biri.

Sonsuzluk yetmedi sayılara.
3,14 diye diye uzadılar...

Cüzlere bölünüp çoğaldılar.
Benlik oldukça büyüktü.
Neresinden tutsalar hayatın,
Tünelin iki ucu karanlık.

Mağlup olduklarını anlamadılar.
Ders çıkaramadılar.
Hakikati göremediler.
Sadece konuştular.

Ayrı olmaya çalıştıkça,
Benzeştiler birbirlerine...

Bunlar tekin adımlar değil.
Tekin hisler değil bunlar.
İnsan hayaletlerinin gezdiği sokaklarda,
Hiçbir şey gerçek değil.
Her şey hayal.

Hepsi biraz sana, bana, bize benzer.

Fakiri zengine.
Aşığı sevdalıya.
Hepsi de,
Şu evrende anlamsızdılar.

Sayılar, sayılar, sayılar...

Su içerek mi çoğalırlar?
Sevişerek mi?

O kadar açlar…
O kadar çoklar...

Sonsuzluğu dolduracaklar.
Okyanusları bitirecekler.
Bunlar ne uslanır.
Ne de akıllanırlar.
İnsandılar.

Birliği unutup,
Çoğaldılar...
Sayılaştılar…
Bir, iki, üç...

Aslında hepsi,
Birden sonra gelen,
Koca bir sıfırdılar!