3.10 Şiiri - Ömer Altıntaş 4

3.10
Çay molası
Çay bardağını karıştırken
İnşaatın yanında bulunan kahvede
Yan masada oturan yaşlı bir amca demişti bunu.
"Bir durgunluk var"
Neden bunu bu kadar önemsedim bilmiyorum.
Ve anlamıyorum da
Kahveler de yasak şimdi

Bir şey olsun istiyor insanlar
Bir şey olsun
Bir şey
Ama ne?

Geceleri rahat
Deliksiz bir uykuya dalmak gibi
Her sabah uykudan kalkarken bir şey bekliyor insanlar
Bizi neyin beklediğini bilen yok oysa

İnsanları
Anlamamak kadar güzel değilim oysa ben
Yorgunluğumun
Yüreğe dokunma gibi güzelliği olmasaydı kemiğe dayanmazdı
İşte biriken sesime bulaşan hüzün
Ağrıyan yerlerimi umursamadan
Levyeler ile açıyor göğüsümü gece

Neden şimdi
İnsanlara oldukça yabancı bakışlarım
Halbuki ben
Sadece evime ekmek, karnımı doyurmak ile mi yükümlüyüm
Kim anlatacak?
Kuşlara yem vermenin güzelliğini
Bir çiçeği sulamanın merhametini
Pencereden çocuklara gülümsemenin o güzel duygusunu

Belki
Yıpranmayı öğrenecek sesin
Kulakların hiç duymadığı kadar sağlam
Yüreğin ihtiyar bir baba gibi kırılgan
Artık sana ait değilmiş gibi gelecek aynada tenin
Elbet
Hasret duyacağız bir ikindi vaktinde kılınan namazın ardından sonra
Anlamak için beyaz saçlarımıza bakarak

Tan
Yüzümüze doğru bakarken
İşte o zaman başlar korkum
İçimizde yatan
Unutulan günlerin eksikliğini kim hatırlatacak
Ölülerini unutturacak
Zehrini yavaşça akıtacak
Kendini bize zorla sevdiren bir yaban hayvanı gibi dünya

Ben
Her gece umuda yolculuk yapmak için çıkıyorum penceremden.
Döktüğüm ter
Gözyaşı
Yumruklarım
Bilhassa sonunu düşünen bir kahraman olmak gibi ben
Çocuklar aşkına girdiğim şavaşlarda şehidim
Zırhım
Çocukların gülüşleri
Umudum
Beklenen bir yağmurdur hep içimde

Umut ki
Bir inanç meselesidir bizde
İddaa kuponu değil
Elhamdülillah

Ömer Altıntaş