292 Yoksulun Ölümü

Dar gününde elinden tutmayacaksa devlet,
Neye yarar bilmem o sözde sosyal adalet?
Bir de sahip çıkmazsa bel bağladığın evlat!
_____Alma Rabbim ellerden verdiğin o sıhhati!
_____Silme nolur kalplerden yazdığın nasihati...

Kulak veren olmadı yoksulun âvâzına!
İki damla yaş aktı gözlerinden ağzına...
Yutkundu, çıkmadı söz, dolandı boğazına
_____Rabbim çekme kullardan lâzım olan şefkati!
_____Yazdıysan sil ne olur böylesine firkati...

Yoktu, yoksuldu, nâçar, ele güne muhtaçtı!
Adam düşünce çaptan, eşi de ele kaçtı...
Oğlu var, kızı vardı, onlar da gülüp geçti!
_____Çekme Rabbim bellerden taşıyacak takati!
_____Eksik etme insandan aranan sadakati...

Adam, olan aklını sonunda yitirmişti!
Onu öyle, sahipsiz koyanlar bitirmişti...
Kader yıkık bir köprü altında yatırmıştı,
_____Rabbim sökme dillerden sevgiyi, muhabbeti!
_____Aratma hiç ne olur sımsıcak sahabeti...

Bir gün köprüde yattı, bir gün çıkmaz sokakta...
Dondu yorgun bedeni kaldığı soğuk parkta!
Yoksulun biri dendi şimdi cesedi morgta.
_____Alma Rabbim kalplerden, şeref ve haysiyeti
_____Çok görme bir yoksula, umduğu vasiyeti...

Antalya - 2009/01

sözlük:

sahabet: sahip çıkma, sahip olma, koruma
haysiyet: değer, saygınlık, itibar
vasiyet: bir kimsenin ölümünden sonra yapılmasını istediği şey...