281 Tat Kalmadı Şiiri - Halil Şakir Taşç ...

Bir garip haller var ki, insanlığı acıtan!
Rızık peşinde koşan kullarda tat kalmadı.
Akılsız köpekleri, genç yaşında kocatan;
O tozutup pavkuran yollarda tat kalmadı...

Yerin suyu çekildi, kurudu hep pürçekler.
Suya hasret kalınca, yalan oldu gerçekler.
Zamanından çok erken, açınca tüm çiçekler,
Zemheriye vurulan, dallarda tat kalmadı...

Tembelleşti arılar, daldan kaçar oldular...
Hep uçuyor görünüp, gelip geçer oldular!
Hepsi hazır şerbetten bol bol içer oldular;
Çiçekten emilmeyen ballarda tat kalmadı...

Süvarileri yaptık, hep motorize birlik!
Atlarsa padoklarda çocuklara seyirlik!
O güzel hayvanlara, ne çok ettik kadirlik,
Atlardan sucuk yaptık, nallarda tat kalmadı...

Tavuk gezmez tarlada, biri dane aramaz!
Ne eti işe yarar, ne kemiği, yaramaz...
Okullarda çocuklar çift sarılı kıramaz,
Hem yumurtalar hem de, fol/larda tat kalmadı...

Ne yarden hayır kaldı, ne yüze güler yaran!
Kalmadı ortalıkta, güzel bir cümle kuran...
Yılanı deliğinden bir şevk ile çıkaran;
Ağızlardan bal gitti, dillerde tat kalmadı...

Mehtap gibiydi kızlar, benzerdi yüzler aya!
Kirpikler ok gibiydi, kaşlar benzerdi yaya!
Boyu sanki fidana, huyuysa asil soya,
Sevgilinin sardığı, bellerde tat kalmadı...

Hani rengarenk açan yediveren gülleri?
Hani ya bağ-ı zarın o Şeyda bülbülleri?
Hani tüttükçe yakan nazenin gönülleri?
Bülbülleri mest eden güllerde tat kalmadı...

Zaman mı çabuk geçti, ben mi geride kaldım?
Gün oldu kuru soğan ve ekmekten tat aldım!
Artık canım kesildi, kendi tadımdan oldum!
Erken ağardı saçlar, yıllarda tat kalmadı...

Ey insan, öğün artık yaptığın eserinle!
Doğayı hep yontarak bitirdin keser/inle...
Bırakmışsan üç beş dal, bitir, haydi serinle!
Tabutlar naylon oldu, sallarda tat kalmadı...

Antalya-2010/12