Kırık Yirmi Sekiz Şiiri - Ali Admış

Yük oldum, taş oldum, ağır geldim ben herkese.
Dert oldum, yara oldum, kahır oldum ben herkese.
Sevdim, sevilmedim; önemsedim, önemsenmedim.
Ağrı oldum, kaygı oldum, şüphe oldum ben herkese.

İçim temiz iken pis gördüler, hor görüp dışladılar.
Fayda verince kucaklayıp, faydasızsam kışladılar.
Konuşmayınca kızıp, konuşunca susturdular.
Sanki içimi, aklımı okudular da, beni yanlış anladılar.

Bilmiyorum nereye gideyim ben, nerede öleyim.
Kıymetimin bilinmesi için kendimi kaça böleyim.
Kime sığınayım, kime güvenip derdimi söyleyeyim?
Kim duyar feryadımı, haykırışlarımı, ona sesleneyim?

Ömrümü verdim, çalıştım, dediler; çalışmadın.
Ayrılı verdim, hesap günü, dediler; kazanmadın.
Hastalandım, kıvrandım, demediler; hırpalandın.
Kim öğrense, dediler; nasıl inandın, nasıl kandın?

Laflarıyla yüreğimi parçaladılar, hep sustum.
Hakaretlerine maruz kaldım, hep yuttum.
Bunu da beynime yük edip, aklımda tuttum.
Yaşım yirmisekiz, ben artık çok yoruldum.

Kafam artık kaldırmıyor yaşadıklarımı.
Unutamıyorum dost, aile sandıklarımı.
Tamir edemiyorum içimin kırıklarını.
Susturamıyorum kafamın seslerini.

Dedim ya, kimi sırtıma alsam, ben yük oldum.
Yaşadığım olaylardan artık ben çok yoruldum.
Bir gün öyle uyuyup da uyanmamak istiyorum.
Geçmişimi de, geleceğimi de kestiremiyorum.

Yav, unutmak istiyorum, unutmak.
Gözümden akan yaşları kurutmak.
Sustuğum kadar konuşmak.
Ben istemiyorum bunları yaşamak.

Ben bugün yirmi sekiz yaşındayım.
Ne yapacağımı düşünüp taşınmaktayım.
Bir sene daha ölüme yaklaşmaktayım.
Hiç kimsem yok, bunun farkındayım.