277-Vefat Sonrası Hz. Amine’nin Durumu 2

Yanardağ lavları gibi başlar yanmaya
Ah! Çekince ağzından ateş püskürüyor havaya

O dehşetli çöl ateşi sanki kalbinde yanar
Gözyaşları sağanak yağmur gibi yağar

Cesedi sanki eriyen bir mum olur
Ruh ve kalbini için için yakar durur

Kar gibi erimeye başlar hazreti Âmine
Ruhu dar geliyordu artık cesedine

Çölde kuruyan çeşme döner
Yaş akıtmıyordu artık o gözler

Kum deryasında fırtınaya tutulmuştu kalbi
Şiddetli rüzgâr önünde savrulur tüm hissi

Aniden habersiz gelen bu korkunç ayrılık
Dünyada olmuştu hiç kapanmaz bir yanık

Hz. Abdullah’ın iyiliklerini saya saya bitiremez
Peygamber babasından ayrılmayan bunu hiç bilmez

Hz. Âmine içten içe yanarak günlerce ağlar
En derin duygularını bir şiirinde şöyle yazar

“Mekke’nin bethâ kolundan”
“Boş kaldı artık Haşim oğullarından”

“Örtüler ve kefenler içinden çıkıp evinde”
“O yürüdü gitti kabre, uydu ölümün davetine”

“Ölüm, artık insanlar arasında bulamaz”
“Haşim oğlu gibi bir yiğit bulup, boşluğu dolduramaz”

“Onun tabutunu taşımak için koştular”
“Elden ele alıp götürdüler dostlar”

“Hiç beklenmedik bir zamandı”
“Ecel onu çekip kendine aldı”

“Hâlbuki o çok merhametli birisiydi”
“O ne kadar cömert, ne kadar güzeldi”