26.Gün Şiiri - Kadir Albayrak

Bir temmuz sabahın da gece veda ederken
Güneşin huzmeleri bir başka yansıyordu
Asır var ki o ümit, yerde sürünüyorken
İhtimal ki Dünya’ya yeniden geliyordu

Yirmi altıncı gündü, o gün sıkıştı zaman
O gün sustu isyanlar tebessüm etti canan
Öyle bir ateşti ki usul usulca yanan
Tütmüşte duman duman semaya çıkıyordu

Ezel sus pus olmuştu, ebet ise dört nala
O ne büyük çoşkuydu dağıldı Ummanlara
Gül’ün sarı kokusu sinerken şafaklara
Çiğ düşen yaprağıyla sanki gülümsüyordu

Gül; ümidin adıydı, lakin tutmak ne mümkün
Dikenler koruyordu, yıllardır onu, her gün
Bir gün! ..Demişti yürek, Ama mutlaka bir gün
İşte; Gül, bülbülüyle vuslata eriyordu

Orası aşiyandı, hatta belki gülizar
O bahçe de saadet, buruk bir tebessüm var
Giydiği tüm sırlardan sıyrılırken aynalar
Kalemler sevdaları en baştan yazıyordu

Tomurcuğun dalıyla buluştuğu gün o gün
Bülbülün gül diliyle konuştuğu gün o gün
Tabiatın renklerle öpüştüğü gün o gün
Mazi de kalanları yarına taşıyordu

Vuslat bitip firak-ın vakti saati geldi
Ateş bir kor oldu ki, yaktı yüreği deldi
O sabah her bir şeye, sanki “derb-i mesel-di”
Mutlulukla tanışmış veda’ya ağlıyordu