25 yıl geçti aradan Şiiri - Selami Çakır

Yirmi beş yıldır söylüyorum adını içimden,
bir dua gibi,
bir şarkının en dokunaklı nakaratı gibi.
Kumral saçlarını hâlâ rüzgâr tarar düşlerimde,
gözlerin, o açık kahve denizler,
bir sabah sessizliğini saklar.

seninle aynı sıralarda oturduğumuz o okulda
kâğıttan gemiler yollardım karşı sınıftan sana,
ama sen bilmezdin.
O gemilerde umut vardı,
görsen, belki kalırdın,
belki bir mendil sallardın ardından.

Bulgaristan’dan gelen rüzgârı hissederdim saçlarında,
göçlerin hüznü vardı gözlerinin kıyısında.
Bir kere baktın mı,
insanın içini yurt sevgisiyle kavururdun.
Ama sana bakmak,
ne cesaret, ne cüret!

Şimdi buradan,
bir şehirden, belki bir ömrün uzağından,
sesleniyorum sana:
kumral saçlarını bir kez daha savurur musun rüzgâra?
Bir göçmen muhacir kuş gibi,
bir sevgili gibi döner misin hayallerime?

Biliyor musun,
sınıfta yazdığım o şiirleri hâlâ saklıyorum.
Hepsinde sen varsın:
bir bahar günü,
bir papatyanın beyazında,
bir yağmurun serin damlasında.

Biz o sıraları çoktan terk ettik belki,
ama ben hâlâ o sınıftayım,
sana ilk bakışımı unutmadığım yerde.
Ne zaman bir rüzgâr esse,
bir göç hikâyesi başlar içimde,
ve senin üç hece, beş harfli adınla biter.

sen, benim yarım kalan cümlemsin,
yüreğimde hiç son bulmayan bir şiir.