Hüzünbaz II Şiiri - Şevket Güler

CD11h472d70m14c7XXnXVII

iki kişilik yalnızlık bu
her birimize
eşit pay düşen
ve
anladım inan
insan taştan daha çabuk soğur
kendiyle konuşunca

sonra bakıp dur(ul)duğun
eksik bir cümleyi tamamlayıp
kirpiklerini avuçlarıma döktüğün
bir mevsim yalnızca
sonbahar

tanrılar değil
ölüm(lü)ler tutar
zamanı

kirpiklerinin battığı göz
bir k/ömür kadar
yakın(ım sana
sen beş yıl uzağımda)

ömrümün hafızasını
tuttuğu gözlerim
seni unutacak kadar
ferah bir ömür değil

bunu bildiğim halde
yeniden
seyrediyorum seni

her ölüm
her hayat gibi
en çok ya(kı)nımızdan
içimizden
bizden başlıyor
gitmeye
aynı anda kemirmeye
sonra bahar havasında
kemiklerimizden çiçeklenmeye

ölümün rahminden
tutunduğumuz hayat
senden yaratıldı
tanrısal yalnızlık

zamanın
bir yıl gibi
bir günde tükenişi
tek tel kaşında
zamansız bastıran kış gibi
gözlerin ve kirpiklerinle
tutun yeni (göz)yaşına

kirpiklerini yumsan da
uyusan diyorum
uzansam ben de
boylu boyunca
odaların boşluğu
gamzelerinin derinliği kadar
boşluk boşlukla nasıl dolar

kutsal ellerinle dokun

unutmaktan
taşa dönmekten koru
yüz çevirdiğin acıdan
avucuna sakladığın
taş olmaktan

suskunluğun
bin yıl sürecekmiş gibi
iç dökmekten
vazgeçer kirpiklerin

hangi tutulma mutluluksa
bizde yaş(l)andı
yalnızlığı

secdesiz dua gibi
eğildiğim kirpiklerin
tanrının mühründe
mürekkebe batmış
kara kalemdir oysa
bir be(de)nde (hem) ölüm
hem (sen)de hayat yaratmış

hep uzak durduğun
huzur bulduğun
kuş kanatlarına
kelimelerin savrulduğu göğe
mutlu bir senedir bıraktığın
kısa bir günle
bahçelere saldığın koku

söz köprüsüdür
baktığın uçurum
şiir taşlarından ördüm
yaşını fotoğrafladım
can çekişen mercekler ardında
basarak geldim
kapının eşiğine
ömrümden bin yıl getirdim
hoş geldin
hüzünbaz gönlüme