25 Ocak Şiiri - Mehmet Şeyhanlı

Hayatın süregelirliği nefesin her saniyesine işler
Ellerin titrer yürek gibi…
Gözlerin yaşarır…
Ömrün suyu içine akmıştır bir 25 Ocak günü

Hayatın tüm saniyeleri toplanmış bir çatı altında
Kıskanmış ay ve gece o günden seni
Bir göz aramış apansız bir şekilde güneşini
Bilinmedik bir aşktır işte o 25 Ocak günü

Kirli bir el uzanmış cennetten
Tutmuş kolundan çıkarmış seni
Yalnızlık denen kodesten
Sil gözünün umutlarını seviyor seni onlar

Gülme hiçbir zaman
Çünkü gülersen ağlar umutsuzlukların
İşte yağmur yağıyor gökyüzünden yüzüme
Çarpıyor yüzüme meleklerin elleri…

Diliyorum rabbimden o gün seni
Bir elimde senden kalan yasaklar
Bir elimde alev gibi yanan aşk…
İşte yaşadığım ilk hayat 25 Ocak günü…
-
SEVEMİYORUM

Umutlar diner… Yerini alır gözyaşları
Sevgi biter, yasağı kalır
Dinmez sızım kanar durur alev alev
İtiraz ediyorum senin yokluğuna
Sevmiyorum bu zamansız takipleri

Hayat deli olsa bende onun kadar sahte
Hayat güneş olsa bende onun gölgesi
Bitse bu imkânsız ümitler
Alıkoyamıyorum kendimi kurak rüzgâra
Karşı çıkamıyorum bu tutsaklığa

Parmak uçlarım kan denen kötülük içinde
Gözlerim saf bir yanlışlığın ortasında
Tutamıyorum kendimi…
Vursalar belki de zincirleri
Kırar geçer düşüncelerim demirleri, dikenleri

Önüme çıkan duvarları birer birer yıkarım
Dönemem sahte yüzüme
Bu bez parçası silip atar su adına her şeyi
Peki, siler mi bu günah denen gerçeği
Başarmaz mı çoktan bin parçaya ayrılmış hayalleri

Yıkılmaz denilen bir duvar
Ya çökerse aniden tek masumiyetimin üstüne
Bitmezse bu güzel rüya, olursa ateş kapanı
Bir an olmuşsa hata,
Diner mi gerçeğin acımasız DÜŞMANLIĞI…

İki saatin ortasındayız dönüp duruyoruz
Düşüyor parçalarımız birer birer
Tuttuğun yerden kopuyor bedenin
Sır, kaderin açılması kadar zor
Mutsuzlukları dağıtıyor acılar…

Saklamayın saklamayalım günahları
Olmasın hiçbir zaman hayat oyunları
Kirlenmesin ümide bulaşan sevaplarımıza günah
Kalmasın insan bir başına üzerinde bir ümit bile olmadan
Sev beni çünkü sevemiyorum seni…