24 Saat Şiiri - Mehmet Berke Gökdemir

Kuşluk vakti bir gün,
Toz henüz yere gıpta etmemişti,
Azrail öldürmeyi tercih etmemişti,
Ve insan sevmeyi bilirdi.

Ardından bir sabah vakti,
Tan yeli eserdi gurbet ellerde,
Umutla beklerdi ayrılanlar kalplerde,
Ve insan hissetmeyi bilirdi.

Öğle vakti güneş tam tepede,
Köylü işinde gücünde,
Gökyüzü ışıklarıyla yeri delmekte,
Ve insan gülmeyi bilirdi.

İkindi vakti ölüm sesleri,
Kından çıkan kılıç ve tak sesi,
Hasan ve Hüseyin kavgası gibi,
Ve insan nefreti bilirdi.

Akşam vakti durgun yeryüzü ve suskun,
Ölü bedenler içinde gezen bir kuzgun,
Kaybetmiş tüm hayatını bu meczup bak vurgun,
Ve insan unutmayı bilirdi.

Gecenin kör vakti sessizlik yemini etmiş şehir,
Öfkeyi sineye çekmiş puşt dolu şehir,
Gizlenmiş suçlar örtülmüş sedir,
Ve insan dilsiz şeytanı oynamayı iyi bilirdi.