24 Saat Şiiri - Kübra Altay

Ekşimsi bir gülümseme...
Uzaktan kendime kısa bir an baktığımda
Hayatımdan bir parçam daha kopuyor
Benliğim, yaşam kırıntılarımla baş başa
Belki toplayabilirim diye çırpınıyor
Ama o da biçare
Yakarışı etrafındaki etten duvarı aşamıyor.
Bir başıma kalmışlığım
İçimin zihin bulandıran karmaşıklığı
Kurduğum o hayal evim
Hepsi gibi aslında ben de

Sadece can kırıklarından ibaretim
Büyüleyici bir kıskacın içindeyim
Bir kelebeğin bedeninde esir olan bedenim,
Her şafakta ölüp başka bir bedende dirilen benim.

Yirmi dört saat, tek başıma
Bir an mutlulukla gülerek
Bir an ordu gibi savaşarak
Bir an ağıtlar yakarak
Bir an ağlayarak

Bir an vızıldayan son kurşunum
Bir an oynanan son oyunum
Bedenim ayakta kalan son oyuncum
Kendi sahnemde son oyuncuyum.
Bir an anlayarak
Bir an aptala yatarak
Bir an, çok kısa bir an sevildiğimi sanarak
Bir kedinin pençesini yaşıyormuşum sayarak
Bir döngünün içindeyim
Bir anını bile kaçırmayarak.
Günler yeniden parçalarken hiçliğimin sığındığı bedenleri

Söylenmemiş son sözüm için
Bir parça kalan umudumu hiç yok etmemek için
Yine ölüyorum;
Zamanı dolmuş her kelebek gibi.

Kübra ALTAY