24 Kasım Şiiri - Habip Altıok

Okullarım vardı dağ başlarında.
Bahçesine fidan diktiğim,
Gönderine al bayrağı çektiğim,
Andımızla yeri göğü inlettiğim...
Okullarım vardı içinde yattığım.
Kapanan yollarında, yaya gittiğim.
Öğrencilerimi okuttuğum,
Toprak damlarında, ömür tükettiğim.

Okullarım vardı, şimdi kapalı.
Kimi tek sınıflı, kimi dev yapılı.
Koridorlarında nöbet tuttuğum.
Sevgiyle ısındığım, ısıttığım.

Çocuklarım vardı, toprak kokulu.
Boncuk gözleri, gözlerime düşerdi.
Şenlendirirlerdi, sessiz okulu.
Mezralardan bana doğru koşardı.

Çocuklarım vardı Türkiye kadar.
Kimi tiner çekerdi, kader mi, kader?
Kimi boya, kimi cila kokardı.
Ödev kontrollerimde eğik bir baş.
Sanki gövdesinden isyan çıkardı.
Sessiz bir çığlık, Önce iş, ekmek, aş!
Benim ev ödevim bitti arkadaş!
Kimi ojesini saklardı benden.
Hepsinde vardı, haklı bir neden.
Gecekondu ışıkları gibi,
Dışım umarsız, içim beni yakardı.
......,
Belki bir menkıbe olsun diye,
Belki de bir öğüt alınsın diye;
Nasıl olursa olsun şartlar, koşullar,
İyi yetişecekse bugün nesiller,
Korkma, eksilmez, herkese sevgi ver.
Ne okul, ne kitap, ne de bilgidir.
Eğitimin harcı, önce sevgidir,
Bu inançla zamanda mekanı aştım.
Zamana, zamansız bir yazı düştüm...