24 Alii Aba Semahı Şiiri - Ahmet Yozgat

1/:
Ben açıldım zamandan kırk boyut ötelere,
Açıldı tandırların kor kızıl yürekleri,
Turuncudu gözlerinde ocaklar yanan sevdam.
Depreşti ferruh oğullarının kayalar gibi aşkı,
Depreşti deli toprak,
Bir zelzele anına bakarak,
Döndürdü teslimiyet semahta çarkı...
***
O topraktır ki özüdür hilkatte ve aşkta ve semahta canın,
Ve canım abanın kuytusunda naif karanfillerin,
Zamanları aşıp gelen karşılıksız ve katıksız sevdası...
Bir yıldızdır ki onlar,
On binlerce köşesi dercolmuş bir sarışın şuaya.
Haydin! Ayrıntısız bir duaya duralım biz de dönerek.
Göğünerek yanalım,
Kapanalım kalbin eşiğinde sevdalar hönkürerek.
***
Anımsar mısınız bilmem,
Ama iyi hatırlar sayfaları tarihi samaninin ki...
Zamanın tadı burulur yalnızlığın ortasında tuz ve kan ile,
Yüreğimizi kamaştıran aydınlığı aniden bulan aşkadamının dili.
İşte bu nedenle ezelden beri ışık uzar da uzar kirmenlenerek,
Ve uzaklaşır kaynağından kopmadan.
Yakın yüreklere ulaşır birden bire deprendirerek,
Bir sadme küçük dağlar ilahına,
Bir vuruş yürekleri dolduran cüce kibire...
Gün olur günler içinde,
Ve gün evrilir döne döne geceye,
Bizim de dilimiz ufukları yalar bir uçtan diğer uca,
Elleri öteye iter yüreğimizin yorgun aşkı,
Korkunun yuvarlak gözlerinde okunur sülüs karanlık,
Dünümüzden kalan aydınlık öğünür yalancı zaferlerine bakıp...
***
Deyin haydi bire canlar,
Ayrıntısız bir duaya duralım biz de dönerek.
Göğünerek yanalım,
Kapanalım kalbin eşiğinde sevdalar hönkürerek.
2/:
Zamanın en zalim,
Ve en çatıkkaşlı bir zamanında,
Aşkın gırtlağını sıkan eller çarpılır.
Bir ışık ibrişimli aba bürünür cümle alem,
Gölgede boy verir bıyıkları terli karanfiller,
Kamil cöngünü yazmaya durur kalem.
Meydanlara bir mertler merdi ateşten aslan düşer,
Yalazlara binerek burkulur cümle alem...
***
Bilir ki tüm çöl çiçekleri,
Ve bilir ki sisli dağ koyaklarına sığınmış canlar,
Yorulmuşsa kuşlar göç yakın sayılır melekut alemine,
Dilemma bir avuntu gibi gelse de dairenin merkezinde hakikat,
Bir şiire yaslanır pi sayısı, döner, bir tarihine siyerin hayat.
Amma,
Her elin de bir diyeti vardır ilahi adalette.
Heyhat ki ve elbette bütün ocaklar kendilerini yakar ilk önce,
Biz de nihayetin bitişine düşeriz sayfalar arasında yaşamımızı...
Her kuvvet önce kendinde dener acısını derler ya,
Doğrudur canlar,
Gözlerinde çiğdem çiçek açan aslan yeleli kayalar,
Bir tek sarı rengini seçer alaimisemanın.
Deyin bizler koymadık mı her durağan kayanın adını?
Ve her taşın altındaki bin yıllık hamaylıyı kendi ellerimizle...
Durmak niye bu demde a canlar?
Ayrıntısız bir duaya duralım haydin biz de dönerek.
Mavi mavi göğünerek yanalım,
Kapanalım kalbin eşiğinde sevdalar hönkürerek.
3/:
Ayak bileklerinde ocaklar yanan ak sekili doru atlar,
Tez elden ve sabahın yeşilinde yemlenirler zamandan.
Dem ki, ayaklanma vaktidir kanımızca,
Ve kapaklanma vaktidir kızılca kıyamette kalp eşiğine,
Ve hak aramak hak olmuştur haklıya adalet sökün ettiğinde.
Ey can...
Kalk ve dön sen de!
Ve sen, ati bitti ise maziyi geviş getir ey sürgün aşk,
Cemadatta canlandıysa lahuti öfkeler, bilinir ki çiçekler kızaracaktır.
Belki de içimizde sukunet çiçeği açacaktır her sonbaharda,
Ve hatta her ilkbaharda buhurdanlıklar kıvrım kıvrım ışık saçacaktır.
***
Gecenin ay'a gebe kaldığı bir akşam üstü,
Yerli yerince yıkıldıysa camdan ve candan sarayların muhkem burçları,
Hoş geldin sonu, sabırsız saltanatın.
Sabırlı ve inançlı beklemekteyiz ki,
Hudutlara ördüğünüz telin örgüsü de,
Mazileri paslı askerlere yenik düşer yakında kanımızca.
Ve muhkemliğine güvenen zebercet surlar,
Savaşın şiddetiyle tanışırsa vay haline akında...
***
Ki ey can!
Ayrıntısız bir duaya duralım biz de dönerek.
Göğünerek yanalım haydin,
Kapanalım kalbin eşiğinde sevdalar hönkürerek.