232 Firkat Şiiri - Halil Şakir Taşçıoğlu

Uzun aradan sonra, telefondasın ya sen!
Öyle mutlu oldum ki, duyunca hoş sesini...
Titriyor musun deme, ne haldeyim bir bilsen?
Duymuyor musun yoksa kalbimin darbesini?

Kokun sızıp geliyor, sanki ince tellerden!
Ayrılıp gelemedin, gittiğin yâd ellerden.
Bir kez tutabilseydim, pamuk gibi ellerden
Nasıl özledim bilsen, gül kokan nefesini...

Her hat kesilişinde, telefonum düşüyor!
Heyecanımı hoş gör, dudaklarım üşüyor.
Uzadıkça kavuşmak, aklım öyle şaşıyor!
Atmadım dudağımdan, o veda busesini...

Şimdi karşımdasın sen, gülüyor sanki cihaz!
Seninle sohbet var ya, aldığım en büyük haz.
Bak, şarkımız çalıyor, çok sevdiğin ara saz.
Ne çok dinlerdik senle, o hüzzam bestesini...

Nerede bir zil çalsa, ben sensin sanıyorum!
Günün her dakkasında, hep seni anıyorum.
Gönlüme bir köz attın, billâhi yanıyorum!
Hasretimi saymak zor, aç ta gör perdesini...

Haydi, hoşça kal canım, fazla açma arayı
Firkat ateşten bir ok, depreştirme yarayı!
Ne olursun gel artık, güldür bu fukarayı...
Hem bayramı göreyim, hem de arefesini?

Antalya-2011/05