21 Gün Kalmıştı.... Şiiri - Songül A Yılmaz

(1)
Her saniye yükselen bir yalvarış,
Her geçen gün çığ gibi büyüyor efkâr,
Ayyuka çıkıyor özlemlerimiz.
Bir ana, oğul kokusuna hasret günler eklerken,
Küçük bir çocuk elindeki oyuncağıyla oynar.
Gözleri kapıda babasını beklerken…

Rüzgâr kokunu getirsin diye camları açarım.
Her çalan telefonda sanki senin sesin,
Her gece umutlarımda ince ince nefessin
Sonra damarlarımı zehirli zıpkınla yararım.
Bu kaçıncı gecedir senden habersiz.
Camlarda kül olup sabahladığım,
Ve baskın gururumla kendi küllerimden doğduğum.
Şahitlik mertebesindeyim doğaya an an,
Sabahları nasip ederken bana yaratan.
Camların buğusunda sessizce dolaşan,
Uyuşan parmağımı hissetmeden,
Kaçıncı sabaha ulaşıyorum siluetini çizerken…
Vee henüz baharındayken her giden,
Uzaklardan kanar yüreğim bir daha derinden.
Babaların dirayetini izlerken...
Yok olur biterim ben.
“Sadece 21 gün kalmıştı.” derken.

Her birinizin adı hüzünle sızar dudaklarımdan
Sonra aynı kelimede birleşir harfler.
Menekşelerin duymasından keyiflenerek,
Kendi kendime söyleniyorum çoğu zaman,

“Bu vatan onlara duyarken minnet
Mehmet’im Allah’a emanet.”

Bilirim en yüksek mertebedir amma
Gayrı içme Mehmet’im şerbet-i şeadet,
Yarabbim insanı insana kırdırmayı itiyat bilene
Ver gayri en bet zulüm ile illet
Yüreği soğusun,
Huzura ersin bu millet.