2018 Yazı Şiiri - Mehmet Cahit Kuzu

2018 yazıydı, benim adım cahit.

Yamalı bir defterim, çomağım, radyom ve acım vardı benim.
Üç adım ötemden beri dumandı evim. Mesafeyi adımlarla bilirdim.
Görmezdim, gönlümden gözüme dek yağmıştı sevgim ve ıslanmıştı kirpiğim.
Azdı zaten, tozlanıyordu hep göz bebeğim.
Günlerce konuşmadım zaten, kimseye söyleyemedim.
Hep sakız çiğnedim.
Bir fotoğrafa ne kadar bakılabilirse baktım, ne kadar yürünebilirse , yürüdüm ve bir o kadarda ağladım.
Bir taneydim, Aslandım. Hep kendi sırtımı sıvazladım.
Evet, kendi dostuna uzanamayan o ellerimi sırtıma kadar uzattım.
Topladım, sırtımda ne kadar hançer varsa hepsini topladım.
Aklım yetmedi, zifiri karanlığa kendimi kapattım.
Dostum yaptıysa doğrudur herhalde dedim bir hançerde ben sapladım.
Haliyle sustum ve ses çıkarmadım.
Haliyle onu kendimden sakınırken bir başka kalbe doğru uğurladım.
Dışıma kapandım ve çokça ağladım.
Sonra sorguladım bir şeyler.
Adam öldürmedim, kadın satmadım, ayıp bir şey değildi bu, sadece sorguladım.
Kendimi... Olanları... Ve hatta geçmişi...
Sonra maalesef anladım.
Hatalı değildim belki ama muhakkak ki hataydım.
8 köy yakmadımsa da duygulandım.
Geçmişi yokladım.
Ellerimle dokundum geçmişe, buradaydı, bağrımda.
Belki parçaladım sonra, yumrukladım.
Geçen yalnızca bendim ve parmaklarım.
Saçlarında dolaştırdığım, yüz hatlarını ezberleyen, ezberine methiyeler düzen, seni her gün gören ve bilen, kainat kokan, susan ve silah kullanamayan kahrolası parmaklarım.
Geçip gitmişti saçlarından.
Güneşe dokunmuştu da, bağrıma dokunamamıştı.
Öyle ki alev alevdi bağrım, geçmişim.
Sahi ya, ben senin hayatından geçmişim, tutamamışım ya ellerini son kere, artık bana lazım değildi parmaklarım.
Bileğimle birlikte onları da kesip attım.
Artık odamın en ücra köşesindeydi bıçağım.
Odamın en ücra köşesiydi varlığım.
Ondandır ki çok aramadım,
Kesmiştim ve hazırdı urganım.
Çok korkuyordum fakat hiç düşünmeden boynuma taktım.
Bir tekmedir savurdum attım.
Yine de yaşadım.
Yaralarımı sarıp sayısız sigara yaktım.
Sonra bileklerimi sağladım ve seni aradım.
Seni bulduğum her sokakta bir şiir yazdım.
Şiir kandı, katrandı.
Sırf gelirsin diye tüm şehri kanladım, her sokakta kanadım.
Korkma kimseye anlatmadım.
Başımı hiçbir omza koymadım.
Uzun uzun uyumadım.
Aylarca bekledim, aylarca ağladım
Ayıp bir şey değildi,
Hep bunu tekrarladım ;
Ben hep sevdim ve hep dostuma ağladım.
Şimdi sana, çok teşekkür ederim
Çünkü Kötü şans tokadını her yüzüme vuruşunda varlığını hatırladım.
2018 i bağrıma kazıdım.
Ve bir daha hiç o kadar ağlamadım.
Acının doruklarına yaşadım, ve seni tanıdım.
Seni tanıdığıma hep memnun kaldım.
Bana kızmamışsındır umarım,
Sana tıpkı saçım ve intihar mektubum gibi,
Teşekkürlerimi, bileğimin kanını ve acımı yolladım.
2018 den sonra bileğimi hiç kesmedim, hiç acımadım ve saçlarımı uzatmadım.
Çünkü 2018 yazıydı o, benim bir adım vardı.