Otobüs garlarında karşılaştım zorlu ve çetin insanlara,
Soğuk ve sıcak insanlara…
İnsan ve insan olmayanlara…
Bir ceketimi kaybettim Ankara’nın ayazında,
Mecnunluk bende ya,
Fark etmemişim saatlerdir kaybettiğimi.
Lakin
Elimde fotoğrafı,
Dilimde şarkımız…
Beyhude dolanmışım gamsız…
O buz gibi garda aradım sımsıcak ceketi.
Kapkaranlık yerde,
Zifiri aydınlık insanlar buldular ceketimi.
O çetin ve zorlu insanlar…
Karanlık ve aydınlık insanlar…
Yirmi liraydı ceketim, çok da değildi ederi.
Üstelik eskimişti de.
Zaten derdim ceket de değildi ya…
Bütün derdim tasam o buz gibi terminalde,
Cekete sinmiş bir kadın kokusuydu.
Bir tek ceketim yoktu belki ama
Bir tek o ceket vardı üstümde bana sarıldığı,
Kokusunu unutmayan…
Kayıt Tarihi : 23.12.2021 11:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!