Haziran bitti.Daha dün yeni bir aya ; temmuza giriş yaptık.
Bugün 2 Temmuz .
Temmuz ayı bana ( bize) 31 yıldan beri Sivas’ı anımsatır.
Asım BEZİRCİ’yi , Behçet AYSAN’ı , Metin ALTIOK’u ; toplam 33 canı!
Bir çiçeği bağlı olduğu dalından koparmaya kıyamayan , incitmemek için karıncaları toprağa usulca basan hatta basmaya korkan bu insanların; genç yaşlı 37 aydın insanla Sivas’ın göbeğinde , yığınlarca insanın gözü önünde yakılmasını bir insan olarak,bir vicdan olarak yüreğim ne açıklayabiliyor ne de kaldırabiliyor.
Kurtuluş yolunda çok önemli bir durak olan Sivas ,aynı zamanda tarihimizin en korkunç,en alçakça,en büyük utançlarından 2 Temmuz 1993 tarihiyle özdeşleşerek sahiplenen yerin de adıdır.
İnsana kıyan, kıyabilen insanların utanç duyduğu nerede görülmüştür! İnsana kıyabilenlerin insanların geleceği olur mu hiç ?
Yorgunum, bahar geldi, silah kullanmayı öğrenmeliyim bu yaz
Kitaplar birikiyor, saçlarım uzuyor, her yerde gümbür gümbür bir telâş
Gencim daha, dünyayı görmek istiyorum, öpüşmek ne güzel,
düşünmek ne güzel, bir gün mutlaka yeneceğiz!
Bir gün mutlaka yeneceğiz, ey eski zaman sarrafları! Ey kaz kafalılar! Ey sadrazam!
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta