2- Poetika Şiiri - Mete Özdikici

Şiir bir çığlıktır, bir ilan-ı aşktır, sallanan bir yumruktur, bir umuttur, bir kurtuluştur...
Cahit Sıtkı Tarancı böyle der...
Şiiri bir türkü olarak görür Nazım Hikmet.
Necip Fazıl’a göre ise şiir, mutlak hakikati arama işidir.
Şiir seven birisi olarak, şiirin şahsın kendini bir ifade biçimi olduğuna inanırım. Ancak, bu anlatımın muhatabı belli bir mekan ve zamanda olmayıp, tek de değildir. Kavrayış da okuyana göre değişir.
Şiirde tema insanın ilgilendiği her konuyu içerir.
Faruk Nafiz Çamlıbel gönlün onulmaz ve onarılmazlığından bahsederken şöyle der:
Evler yıkılır, köyler olur hak ile yeksan;
Viran yeri, birkaç yıla varmaz, onarırlar.
Yalnız şu gönül mülkü harap olmaya görsün;
Tamire yetişmez onu dünyada asırlar.
--------
Gördün işte Dünyayı, ne gördünse birer hiçtir.
Ne gördün, ne işittin, onlar da birer hiçtir.
Dolaştın ufukları bir baştan diğer başa.
Büzüldün bir kenarda, oturdun yine hiçtir.

Kıtasıyla dünyanın hiçliğini vurgulayan Ömer Hayyam’a bir başka iklimden Yunus Emre’nin desteğini işitiriz.

Yalancı dünyaya konup göçenler
Ne söylerler ne bir haber verirler
Üzerinde türlü otlar bitenler
Ne söylerler ne bir haber verirler.
--------
N’eylersin ölüm herkesin başında.
Uyudun uyanamadın olacak.
Kim bilir nerde, nasıl, kaç yaşında?
Bir namazlık saltanatın olacak.
Taht misali o musalla taşında.
Diyen ‘Otuz Beş Yaş’ şairi Cahit Sıtkı Tarancı, ‘Ölmüştüm’ şiirinde yalnızca kendisinin değil tüm insanların sonunu anlatıyor gibidir şu dizelerinde:

Günüm gelmiş, saatim çalmıştı nihayet.
Ölmüştüm, kabrinde unutulmuştu ceset;
Zulmette böcekler eczasını yiyordu.
--------
Rüzgar kanatlı atlılar gibi geçti hayat!

Diyerek hayatı kısa görmesine rağmen, Nazım Hikmet uzun bir sefere hazırlanmaktadır.
Ütopik sosyalizmin ünlü savunucusu İtalyan filozof Tommaso Campanella’nın ‘Güneş Ülkesi’ni zapta çıkar Nazım.

Akın var
Güneşe akın!
Güneşi zaptedeceğiz
Güneşin zaptı yakın!

Necip Fazıl’ın buna cevabı kısa ve keskindir.

Yeryüzü boşaldı habersiz miyiz?
Güneşe göç var da kalan biz miyiz?
--------
Türkü yine o türkü, sazlarda tel değişti,
Yumruk yine o yumruk, bir varsa el değişti!

Derken, her devire muhalefeti ve hicvi simgelemektedir Neyzen Tevfik.
--------
Şiirde iddiam tabii ki olamaz. Amacım hissettiklerimi dostlarımla paylaşmak...
Bu kitapçığı oluştururken konu tasnifine girmeksizin, her an değişebilen kalplerimiz ve duygularımızın tezahürünü kronolojik olarak sıralamayı uygun buldum.
Erzurum, 27 Temmuz 2002