2 Nisan Şiiri - Söğüt Gölgesi

Bir gün hiç beklenmeden yazacağım ki sana,
bak, her şey yolunda,
tersine döndürebildim hayatın çarkını da
en acı gerçekler de baş eğiyor karşımda.
Gücümse kafamdan taşıp ayaklarıma dolaşmakta
Sık-sık tökezlemem de zaten bundan...
Yazacağım ki, inanmasan bile
allahla barışmışım,
kitleye de karışmışım hatta;
ben insanları, insanlar beni arayıp durmakta:
(balıkçı kendi ağına düşecek balığı,
balıksa ona solucan bahşedek ağını deryada aradığı gibi).

Yazacağım ki, yanılmışım,
yalnızlık bir hastalıkmış,
ben de kendine güvensizlik, değersizlik
ve bir de yaratma aşkının sönmesi gibi semptomlarını yaşamışım,
güçlü olunca varlığın hayat aşkıyla
nasıl dolduğunu duymuşum iliklerimde...
(Bu öylesine ağır ve iyileştirilemez bir hastalık ki,
bu yüzden çok azarlamazsın beni...
Hatta yaratmaya kudreti olan allah da
kendi yalnızlığından hep kaçar çünkü...)

Yazacağım ki,
benim için çok sıradanlaşmışsın:
artık seni düşünürken
ruhum etkilenmiyor o kadar da.
Tam tersine, senden kurtuldukça
imana geliyiroum,
dini vaazlardan zevk alıyorum gitdige...
Sen de sevineceksin
ve diyeceksin ki, bunu çoktan beklemişsin
bazan beni hatırlayıp
gizli-saklı adımlarımı izlemişsin,
düşündüğüm kadar aptal ve sıkıcı gelmemişim sana...

Yazacağım ki, seni son gördüğüm günden
aklıma gelmemişsin hiç,
çünkü seni unutmanın formülünü hazırlamışım -
hayat aşkı denen bir saçmalık yoluyla,
içimde inerek en derine
ruhumun ve aklımın bana oynadığı bir oyun olduğunu kabullenmişim.
Sen de kendini yitirip baştan savmak yerine
kanacaksın bana çocuk gibi,
diyeceksin ki,
biliyordun zaten sevgimin bu kadar süreceğini,
yalnız, bir sonraki gün anlayacaksın beni -
görünce takvimin nisana denk geldiğini...
Kim bilir, belki de
bir az sevinsin diye, hoş olsun diye gönlüm,
yazacaksın ki:
"artık ayın ikisi,
dök eteğinden taşı, ne haber, söylesene..."