2.Mektup(Ertelenmiş sevgiye)

Çölün ortasında kalan büyük kaktüs ağacının susuzluğu misali,
alıştım sana ve sensiz olmaya.Parmaklarının ucundaki kelimelerden,
yüreğime akan sevginin sıcaklığını hissedebiliyorum elbette.
Elinden gelipte,dilden söyleyemediğin sözlerin lal olmuş perişan..
Oysa; cesaretin olacak kadar seven,olmayacak kadar acizde değilsin tabiki.
İçinde yaşattığın bir türlü dile getirmediğin sevginin,
teslimiyet kaygısıyla lal olduğunu,sırf kendi bencil duygularınla
yüreğinin zindanlarına yanına benide koyarak mahkum ettiğinin
bilincinde olamayacak kadar zalimde değilsin.Hiç bir bahanesi olmaksızın
söyleyeceğin 'SENİ SEVİYORUM'kelimesini amalarla noktalayıp,
bir giyotin gibi başını kestiğini, bir 5 yıl sonra hangi erdemle vicdanına açıklayacaksın.
Hep sonradan gelecek aklına,ve keşkelerle yaşamaya başlayacak,
her aynaya baktığında alnındaki çizgileri gördüğünde beni hatırlayacak,
giyotinle başını kopardığın,söylemekte çok geç kaldığın 'seni seviyorum'
kelimesinin yerini 'keşkelerinle'büyütecek ve kendi inşa ettiğin zindanda eriyip,
bir kelebek gibi sevdiğini söyleyemeyerek hayata veda edeceksin.
. Saçlarına yıldızlar düştüğünde,yüreğinin kuytu köşesine itip mahkum ettiğin
o kalp ağrısına hangi merhem deva olabilirki..
Hayat boyunca içinde kalan sevdanı,
ve romantizmi erteleyerek,tadına varamadığın yaşanmamamışlık duygusunu,
bir gölge gibi son nefesine kadar derin bir acı içinde taşıyacaksın.
En derinden özleyecek,özlendiğini bilmeyerek tek başına özleme anlamsızlığıyla
hergün bir mum gibi eriyeceksin.
Şimdi söyle bana,hala seviyorken seni seviyorum dememek için bir lüksün varmı?
Söyle bana.. bu sevdayı,tekeline almaya hakkın varmı?