2.4...Onunla Ben Bizim Değildik

Gülmeyi ve babasını severdi.
Ve her insan gibi sevilmeyi.
Bugün onun için, hiç sevmediği kendimi sevdim ve onu...
Siyahlar giyinirdi.
Siyah bir bulicin ve gömlek.
Bir gözlerinden hoşnutsuzdu,
Bense biterdim onlara...
Onunla ne kadar inattık mahsustan.
O konuşmak isterdi,
Ben hep susmak dinlemek.
O mantıktan bahsederdi,
Ben duygulardan,
Hep gıcık derdi bana...
Herkesçe yanlış bilinirdik.
Onunla ben bizim değildik.
Sadece ben onundum o kadar...
Üç beş sekiz oynardık.
Ben yenilirdim, o yenerdi,
Seviyor musun beni diye sorardım,
Hayır! Sevmiyorum derdi...
Ben hep içerdim.
O ise içirtmemeye uğraşırdı bana.
Sarhoş olmuştuk bir keresinde,
Saatleri savurmuştuk da,
Nuh demişti,
Bir sözden evet dememişti...
Sinemaya gitmiştik.
O filmi izlemişti
Ben şiir yazmıştım da,
Sanki dünya ekseninden oynamıştı,
Seni sevmiyorum demişti...
Sabah sınıfa en önce ben gelirdim.
Oturup, camdan gelişini seyrederdim.
Defterimi alır, şiirlerimi okurdu o,
Ve başlardık aynı teraneye,
Ben seni seviyorum,
Ben seni sevmiyorum...
Derste yanıma sokulurdu,
Sonra da konuşmuyorum diye giderdi.
Birileri onu sevmezdi ben seviyorum diye onu.
Taşlar atardı kimseye sezdirmeden,
Bir ben sezerdim...
Onunla ne kadar inattık mahsustan,
Her şeyine evet diyordum içimden...

22/12/1998 Kızkulesi