1992 Hocalı Katliamı

26 Şubat 1992, günlerden bir gün,
Azerbaycan'ım can çekişir Karabağlar'da.
Hocalı denir bir köy var orada
Köylerden bir köy, benim köyüm.
Sıradanlığı bitti o günün, o köyün.
Ermeni çeteleri ölüm kustu
makineli tüfekleriyle.
Ağlar yurdum gazellerde
ağlar acısına mayalarda,bozlaklarda.
Katliam yaşayan dereler, tepeler
İnsan yangını kokar halâ
İnsan yağı, insan kanı kokar.
Kokuların suladığı topraklar,
Kan çiçekleri açmış göğüslerinde
Çocukların,
Kadınların memelerinde süt durmuş
Kızıl, katran.
Çeneleri açık soğumuş kalmış,
gözleri cennete açmış kızıl güller.
Gül kokulu bebekler,
Süt kokulu bebekler,
Bebeklerimiz.
Kurşuna dizilmiş,
İstiflenmiş üst üste,
kasalara yığılmış balıklar gibi,
terlemiş saçlar, eşarplar,atkılar,
yırtılan giysiler, düşen bakışlar
üzerine benzin dökülmüş
kibrit çakılmış bedenler.
Hocalının mazlum, mahzun külleri.
Küller bizim kemiğimiz,
Küller bizim etimiz,
Offfff bizim ciğerimiz!
Oyyyy bizim ciğerimiz!

Kibriti çakan eller
Dünyaya feryat ederler.
Zeytinyağı gibi üste çıkar,
Türkü soykırımcı ilan ederler.
Masumdur benzin döken,
Mazlumdur derler,
kibrit çakan Ermeni ellerine.

Türkler,
Ölerek soykırım gerçekleştirdiler(!)"
Öyle mi?
Kör dünya gör artık,
Sağır dünya duy.
Sor kendine,
Biz yapanlarız dünya tarihini,
hayatta kalır mıydınız ?
Soykırımcı olsaydık.