1980 Öncesi Şiiri - Sedat Kaynak

Bir cehennem kızgınlığı kuşatmıştı herkesi.
Sabah çıkan bilmiyordu, dönecek mi akşama.

Aman dikkat! Sokaktaki herşey her an şüpheli.
Endişeli tavırlarla yürünürdü daima.

Martılara bırakmıştık eğlenmeyi neşeyi.
Tek gayemiz memleketi kurtarmaktı hayatta.

Sağlı sollu hep birlikte öyle işler ettik ki,
Kurtaracak ülke mülke kalmadı en sonunda.

Tarafgirlik tüm ruhlara pek derinden işledi,
Düşman oldu birbirine bğtğn cebidelikler.

Oysa bizi bize düşman edenlerin hiçbiri,
Hiçbir zaman bizim kadar parasızlık çekmedi.

Karnımız aç, üstümüz yok, yürüyüşler mitingler.
Kantinlerde katık ekmek günlerimiz geçerdi.

Yeşil kaban, elde boya bizi öne sürenler,
Koyu renkli ısmarlama takımlarla gezerdi.

Arada bir karakolda geceleyip gelirdin.
Ertesi gün bir kahraman edasıyla gezerdin.

Tüm gençlerin toyluğunu kullandı o yolsuzlar.
Tabut-pankart taşımaktan nasır tuttu omuzlar.

Kaç kereler patlamayla yataklardan fırladık.
Arkadaşlar tabutlarda, caddeleri turladık.

Fakülteler kapanırdı ikidebir “geçici”
Anarşi var, sömesterler geçerdi hep “geçici”

Kaf dağının ardındaydı akıl, şuur, hoşgörü.
Hak kalmadı haklıların çokluğundan ötürü.

Hırslarını ‘vatan için’ diye bize sattılar.
Güpegündüz hakikate yalan dolan kattılar.

Kimi devrim tezgahladı, kimi bundan kurtardı.
Sokaklarda curcuna, evde analar ağladı.

Memlekete telefon mu, iki saat beklerdin,
Seyrederek suratını postadaki memurun.

Bakkalların tekel yolu gözlenirdi her hafta.
Gelir gelmez filtreliler hemen tezgah altına.

“Tozşeker mi, vallahi yok, bugün yine gelmedi.”
Margarinler karaborsa, ama yine yetmedi.

Hükümetler haberlerde avaz avaz: “herşey var”
Onun için otobüsler mazot diye gaz yakar.

“Benzin vaadı da biz m’içtik” diye dalga geçenler,
Zaman geldi, tarihlere “büyük” diye geçtiler.

Hep krizler bu dünyada yalnız bizi vururdu.
Sorumlular her gün aynı hikayeyi okurdu.

Yasak idi Malboro, ama çocuklar satardı.
Yasakları savunanlar her gün ondan yakardı.

Ölürüz de köprümüzü sattırmayız dediler.
Kendileriyse deveyi hörgücüyle yediler.

Şimdilerde “Kıbrıs türktür, türk kalacak! ” diyorlar.
Otuz sene türk kaldı da, sanki herkes bahtiyar.

Konuştu mu zannedersin hep Kıbrıs’ı düşünür.
Aslındaysa düşündüğü yalnız kendi nefsidir.

Kendi göçer İstanbul’a, ister iyi hayatı.
Kıbrıslıya yasak eder güneydeki refahı.

Madem öyle kahramansın, git Kıbrıs’a tarla sür.
Bir bakarsın düşmanların defterleri dürülür.

Yirmi sene geçti ama unuttuk mu sandılar.
Güç birliği falan filan, yine yola çıktılar.