1947 Kışı’ndan
Gündüzleri okulda o boğuk sıkışık hisarda.
Alacakaranlıkta gittim eve tabelaların altında.
O vakit ulaştı dudaksız mırıltılar: »Uyan ey uyurgezer!«
ve nesneler işaretliyordu Oda’yı.
Beşinci kat, avluya dönük oda. Bütün geceler
bir korku çemberi içinde yanıyor lamba.
Yatakta oturdum göz kapaksız ve gördüm
film şeridi film şeridi üstüne deli düşünceleri.
Sanki böyle bir şey gerekliymiş gibi…
Sanki en son çocukluk ezilip parçalanmıştı
parmaklıklardan geçebilmek için.
Sanki böyle bir şey gerekliymiş gibi…
Camdan kitaplarda okudum fakat gördüğüm başka şeydi:
duvar kağıtları arasından fırlamıştı lekeler.
Portrelerinin yapılmasını isteyen
yaşayan ölülerdi bunlar!
Şafak vakti çöpçüler gelene
ve aşağıda metal kapakları takırdatana dek
arka avlunun huzur dolu boz çanları
çalarak uyuturdu beni.
[“GERÇEĞİN BARİYERİ”nden (1978)]
Tomas Tranströmer (1931-2015, İsveç)
Çeviren: İsmail Haydar Aksoy
Kayıt Tarihi : 2.12.2019 19:55:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
FRÅN VINTERN 1947 Om dagarna i skolan den dova myllrande fästningen. I skymningen gick jag hem under skyltarna. Då kom viskningen utan läppar: »Vakna sömn gångare!« och alla föremål pekade mot Rummet. Femte våningen, rummet mot gården. Lampan brann i en cirkel av skräck alla nätter. Jag satt utan ögonlock i sängen och såg bildband bildeband med de sinnessjukas tankar. Som om det var nödvendigt … Som om den sista barndomen slogs sönder för att kunne passera genom gallret. Som om det var nödvendigt … Jag läste i böcker av glas men såg bara det andra: fläckarna som trängde fram genom tapeterna. Det var de levande döda som ville ha sina porträtt målade! Till gryningen då sophämtarna kom och slamrade med plåtkärlen där nere bakgårdens fridfulla grå klockor som ringde mig till sömns.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!