19 Yeniçeri Kösleri Nevbet Vuruyor

1/:
Ben de bir kapıkulu Yozgatlıydım,
Tımarlı sipahi beyi Bekiragaoğlu Ahmet’tim,
Kılıç kadar kemik, şeşber kadar sinir ve kalkan kadar ettim...
Ya da ben öyle sanıyordum.
Aldanıyordum...
***
Aşkın incecik baranisinin altındaydım.
Bir cizvit keşişinin karanlık duyguları,
Bir konup, bir havalanıyordu kafama.
Ve onun iliğe işleyen soğuk manastırındaki,
Anadan doğma izbe odasında mahkumdum karanlığa.
Kutupların günışığından gizlenen,
Kaçak sabaha karşısı gibi eksi bilmem kaçtaydım.
Ya merihteydim,
Ya da marstaydım...
Geceyi bürünmüş bir rahimdeydim.
Beynimin 45673inci sektöründeydim.
2/:
Yeniçeri kösleri nevbet vuruyordu.
Barbayani gidisi savaşları büküp büküp,
Meşruti monarklara sahte galebe çilingirinde kase yapıyordu,
Evde kalık hamarat kızlar misaliydi şiirden geçen uyaklar,
Ayaklar, ayaklar, ayaklar...
Sağa, sola, yukarı ve aşağı akıyorlardı.
Akşamsa eski bir şarap gibi çöküyordu,
Kadehlerin dibine safi tortu olarak.
Oturmuştum fıçıların en vereğen yerine,
Ve içiyordum bütün kutsal anaların irinle karışık sütlerini.
Yazmaya durmuştum,
Kendi şiirimin aşkını ve yaşamını.