19 Yada 28'di Şiiri - Yusuf Kenan Altan

Annelik ediyordu banklar sözlerime
Meşguldü, küpelerini emziriyordu kulakların
19 yada 28’di yaşın

Öncekinin üvey evladı bir mevsimdi, mevsim

Kapısız kafesler asılı gözlerin
Zırhlara bürünmüş teninle
Yan yanaydık,
yan yana iki yorulmuş araba gibi
-kapalıydı camların-

Çoktan gitmiştin biliyorum
Doğurduğum çocukların
Üzerine mumlar diktiğim alnın olmasa

Şimdi aramızda şişman bir dokuz yıl vardı
Ağlıyordun sen,
kafesini mabedi sayan kuş misali de diyemiyorum
Eriyen damlalar dökülüyordu yüzüne
Yıllardır törpülüyorum kendimi
Öpebilmek için mumun alevini
Kapısı olsa gönüllü girecek kumru gibiydim ben
Al, oturt bizi gözlerinin kafesindeki tahta
Bakmayı öğret çocuklarına

On dokuz ya da yirmi sekizdi yaşı,
Onda koton pantolon bende hayaller vardı
Aramıza dokuz katlı bir hastane girmişti
Hangimiz hasta hangimiz doktoruz şimdi
Karnındaki balıkların umurunda olmayan
gündüz çıkan yakamozum ben
Sağır edip delmeye çalıştıkça bulutlarını
bir uçak gibi
Islatacak tarlalar aradın kendine
Ve senin içinden çıkanlar benim içimden çıkanları
hep ıslattı…
Öpüştüğün bulutlardan kalan yıldırımlar
hep kafamda patladı
Hıçkırıkların kolye oluyor boynunda
Nasıl da yakışıyor
Kahretsin ne kadar güzelsin

Taştan yontulmuş bir gemiyim ben
Yüzmeyi öğrenmiş olmak neye yarar
Hikayesini anlatıyorum kıçını yumurtalarıyla altınlayan tavuğun
Onun kuluçkasından çıkmış ördek yavrusuyum şimdi
Kendimi boğacak sular arıyorum…
Tepemizde bir çınar, bizden,
Dallarında, penceresi gökyüzü bir ev, onlardan,
İçinde bir anne, kusuyor
Penceresi gökyüzü bir evde
Yanan şöminenin başında
Sarılsak da şimdi -iki yılan gibi- biz üşürüz
Görmek sakıncasına bulaşmışsın anladım
Burnumda mavi bir koku
Senin de pembeleşmiş camların…