19 Mayıs' a bakan gözler..!

Sonbahardı.
Ekilmemişti henüz tarlalarımız ve bir daha ekilemeyecek gibiydi.
Kara bir yel esti Mondoros'ta karıştı tarihin sayfaları.
Bir millet yok olmaktaydı.Bir millet..
Bir aşiretten cihangirhane bir devlet çıkaran...
Üç kıtayı altın nalıyla damgalayan bir millet...
Yedi iklim öteden yankıları duyulan.
Orta asya'da doğup,dört bucağa yayılan bir millet. Bir millet...
Son nefesine kadar onuruyla yaşayan onuruyla can veren....

Yorgundu Anadolu.
Savaşlardan,yıkılmaktan,karanlıktan bezmişti halk.
Osmanlı çınarı içten içe çürümeye başlamıştı artık.
Gökyüzünde,Anadolu insanının gözyaşlarını yağdıran kara bulutlar dolaşıyordu.
Demir eller uzanmıştı yurdun üzerine
Apansız üzerimize çöküveren bir tehlike değildi bu.
Aksine yüzyıllarca tekrarlanan hatalara ve yanlış politikalara kurban edilen
Anadolu insanının öyküsüydü.
Bir millet yok olmaktaydı.
Başımızı gökyüzüne kaldırdığımızda artık özgürlük gelmeyecekti aklımıza.
Artık 'sıla 'olmayacaktı hiçbirimize.
Eteklerini çekiştirirken analarımızın,
Ne zaman geleceğini soracağımız babalarımız olmayacaktı.
Gelinler eli kınalı kalacak,yare giden yollara türkü yakılmayacaktı.
Artık umut olmayacaktı ya da hayal kuramayacaktık en güzel yarınlara dair.
Artık yarınlar 'esaret ' getirecekti sadece.Yarınlar' korku, özlem ' getirecekti artık.
Yarın güneş doğmayacak,ay hiç parlamayacaktı. Artık yarın olmayacaktı.
Bir ağıt yakılacaktı ve vatan şairimiz Namık Kemal'in sesi yankılanacaktı tarihin derinliklerinden;
'Vatanın bağrına düşman dayamış hançerini,
Yok mudur kurtaracak baht-ı kara maderini? '
Kemallerin en büyüğünden cevap yetişti;
Vatanın bağrına düşman dayasın hançerini,
Bulunur kurtaracak baht_ı kara maderini.'

Bahardı.
İlkbahardı.
Sonsuz mavide yol alıyordu Bandırma Vapuru ağır ağır.
Yavaştı hareketi, yükü ağırdı çünkü,
Özgürlük taşıyordu,hürriyeti götürüyordu insanlara.
Ağırdı yükü nedeni; elbette ki güvertedeki sarı saçlı kumandan değildi.
Nedeni; kumandanın üzerinde bulunduğu deniz kadar büyüleyici
Mavi gözlerinin gördüğü uzak ufuklardı.
Öyle bir gelecek düşlüyorduki o gözler,ne eskimiş
Bandırma vapuru tartabilirdi ne de vapurun altındaki derya.
O mavi gözler bir Türk Devleti görüyordu; hür bir Türk devleti
Kendi kendini yönetebilen bir halk.
Hiçbir düşmana göz yummayan,hiç bir topluluğa kendini ezdirmeyen
Ve hiç bir yaralıyı ezmeyen tek bilek, tek bir yürek.
GENÇLER,GÖRÜYORDU YİNE O MAVİ GÖZLER.
Çığ gibi büyüyen,artarak,sesini yükselterek ilerleyen gençler görüyordu.
Vatan aşkıyla çarpan kalpler,tarihin yanılgılarını gören gözler,
Yeni ve güzeli arzulayan beyinler ve geleceğe umutla bakan bilinçli bireyler görüyordu.
Gençler görüyordu dudağında bir ezgi;

Dağ başını duman almış
Gümüş dere durmaz akar
Güneş ufuktan şimdi doğar
Yürüyelim arkadaşlar.

Mavi birer sonsuzluk olan gözlerinde, yürüyordu gençler
İşte bu marşı hep bir ağızdan, bir yürekten söyleyerek.

Evet.
Bu gençlere hayat vermeliydi Paşa.
Yeni bir devlet kurmalı, bu genç beyinler hayat bulmalıydı.
Sonra yine o mavi gözlerde kadınlar analar beliriyordu.
Erkeklerin arasında değil,bu kadınlar erkeklerle kol kola yürüyor
Hatta başı çekiyorlardı.
Onlar da tıpkı erkeklerde olduğu gibi,gören gözlerle bakıyordu dünyaya
Kendi gözleriyle! İlerliyor,ilerliyordu topluluk git gide büyüyerek,
Çoğalarak yürüyordu bir milletin geleceği ata'nın gözlerinde.
Gözleri uzakları görmekten yorulmuyor bu kez de gençlerin
Kurulacak Türk Devleti'ni yönettiklerini görüyordu.
Görüyor ve bir tebessüm yaylıyordu dudaklarına.

Gözleri.
Özgürlüğüne herşeyden çok değer veren milletinin gençlerinin
Gerçekleştirdiği bu yeni yönetim tarzını yadırgamıyordu.
Olması gerekenin de bu olduğunu biliyor ve adını saklıyordu
Dudakları usulca: ' CUMHURİYET '
Biliyordu kendi yüreğinde şakımaya başlayan küçük BİR kuşun bütün
Türk Gençleri'nin tüm halkın kalbinde canlanmaya başladığını,
Bu kuşun bir süre sonra bu kafeste yaşamayacağını,
uçmak,engin gökyüzünde kanat çırpAcağını.
Tek bir hamle yeterliydi,kapağın açılmasının vakti gelmişti.
İşte bu yüzden çıkmıştı yola, sadece kapağı açacaktı.
Sonra kuş kendiliğinden süzülüverecekti gökyüzüne doğru.
Biliyordu ki sadece başlangıç yeterliydi.
Yepyeni çağdaş ve ilerici bir Türk yurdunun oluşabilmesi için.
Halkında bu yürekliliği biliyordu.
O sadece 'yanınızdayım ' diyecekti.'sizde benimlemisiniz? '
İlk olarak düşmanları atacaklardı yurtlarından el ele.
Sonra da egemenliği kısıtlayan padişahı ve çevresini.
Bundan böyle Türk halkı kendini başkasına yönettiremezdi.
İçlerindeki kuş havalanmak üzereydi ve durdurak imkansızdı.
Vapur.
Yavaş yavaş ilerliyor,gece ağırlığını basıyordu.
Oysa mavi gözlere gece inmiyor,aydınlık bir gelecekte
Eşitliğin, özgürlüğün ve adı henüz söylenmeye korkulan
DEMOKRASİ'nin
En dorukta olduğu bir milletin yakın geleceğinde dolaşıyordu.
Tan ağırırken o gözler hala orada,aynı yerde Samsun limanına bakıyordu.
Güneş.
Güneş doğuyordu ufuktan.
Doğan güneşin ışınları bile , Mustafa Kemal'in karşı kıyıdaki
Kalabalığı gören gözleri kadar parlamıyordu.
Çünkü Mustafa Kemal karşıdaki coşkulu kalabalıkta GENÇLERİ görüyordu;
Geleceğin aydın gençlerini.
Yürüyordu gençler yeni bir Türkiye'ye doğru ata' nın gözlerinde.
Ve rüzgar,
Sarsılmaz Atatürk Gençliğinin kuvvetli seslerini getiriyordu kulaklarına;

' Dağ başını duman almış '
87 yıl geçtikten sonra Samsun'da doğan güneşin ardından bugün HAYKIRIYORUM........

EGEMENLİK MİLLETİNDİR.

YANİ BENİM.

NE KİMSEYLE PAYLAŞMAK GEÇER AKLIMDAN,

NE DE BİRİSİNE DEVRETMEK.

TEK BİR ŞEY GEÇER AKLIMDAN:

NE MUTLU TÜRKÜM DİYENE,

NE MUTLU ATATÜRK'Ü OLAN MİLLETİME...!

19.05.2006-antalya

Tarih öğretmeni
Sn.Nuran YEŞİLYURT