19 Kayadaki Esrar Şiiri - Hasan Karahisar

Tam uykuya dalacakken kulübesinde;
Bir nur belirir aniden odanın içerisinde.
Bir ses: “Şu kaya var ya kulübenin önünde,
Var gücünle it onu! ” hem gaipten gelir de!

Sabah kalkar kalkmaz işin başına gider,
Bıkmadan usanmadan koca kayayı iter,
Kımıldatmak ne mümkün aylar geçer,
O kadar yorulur ki, artık canına tak eder;

Kalbine bir kuşku düşer: “Bu boş bir iş der”
Bu vesveseyle gönlü daralır, aklı karışır gider.
Fırsat bu fırsat, vakit kaybetmeden iblis girer:
“İşin mi yok be adam, ömrün boşa gider! ”

Aman bana ne kayadan derken içi içini yer.
“Rabbim gayret ettim ama kımıldamıyor.” der.
Gaipten bir ses:”Sana kayayı oynat kim der,
Kımıldatmak benim işim, sen yeter ki it! ”, der.

Aylarca itmekten vücudu hep kas yapar,
Farkına varınca adam, olur yalvar yakar.
Bir dayanır kayaya onu yardan aşağı atar.
Avuç açar göklere, huşu içinde bakar.

Derken bir de ne görsün! Büyük bir hazine,
Altın, elmas, mücevher karşılık emeğine.
Az kalsın edecektin isyan sen Rabb’ine;
Rahimdir O, gar ketti sonsuz merhametine.

İstanbul,18.06.2006