19 Aşk, Saltanat ve Su Üzerine

1/:
Her daim konuşan dil değil,
Karanlık ve sırlı kutusundaki ak balçıklı beyindir...
Heredot’a verdiğim son röportaj dedim ya,
Aşk, saltanat ve su üzerinedir...
***
Sudan başlayayım ilk babda zamanın öyküsüne,
Aşktan çıkayım kuşların yalçın burcuna sürünerek,
Saltanat mı? ...
O çok uzak bir başlıktadır,
Ve son şahın zebercetten sorgucudur,
Sıratın ortasındaki yüz yıllık yolculuğuna devam etmekte,
Gitmekte bir başka boyuttaki tarihin kabristanına...
3/:
Bense son ve karanlık istasyondaki herhangi bir Yozgatlıydım,
Ölü Mahmut oğlu Ahmet’tim, Hafize’den olma,
Yarım yağlı kemik, tam kanlı sinir ve kokuşmaya namzet bir parça ettim...
Ya da ben öyle sanıyordum.
Aldanıyordum...
***
“Heredot’ta şerefsizmiş! ” diyordum Barbayani’ye.
Şiirime bir damla kan, bir kadem korku düşüyordu.
Karşımdaki Vandal’ı anımsıyorsunuz ya,
Hani kavimler göçü artığı aryan delikanlı...
İşte o... Beni ve beyitlerimi süzmeyi kesiyordu.
Sonra sıyırıyordu kılıcını hıncıyla bileyerek.
4/:
“Şimdi işin yoksa film çevir.” diye düşünüyordum galiba.
Düşüncem Beyoğlu’nda yankılanıyordu bir çıkmaz sokakta.
Barbayani “Kaç! ” diyordu.
Erkekliğe ardıç kömürü mü süreceğim?
Vur ulan anasını satıyım,
Vurmazsan şerefsizsin! ...
***
Barbayani beni ve artakalanlarımı yerden süpürürken,
“Son öyküde çok içtin kendi kendini lan hergele.” mi diyordu ne?
“Bu karanlıkta bir sürü iş çıkardın başıma.”
İşte bu yüzdendi üzüntüm son savaşın aralığından,
Yoksa “Bana ne lan? ”da diyebilirdim kolayca.
Sodom ve Gomora’nın tarih bilgisinin bile üzerinde duran,
Güncel röportajlarından sıyırırdım Hero’yu...
Bana Mata Hari’nin ödü yeterdi,
Sabah kahvaltısı için acıktığım birinci gece dünya savaşının ardından...
Bir de şiirime sızan sevdiğimin yüreği...