186 Benim Milletim

Bu milletin ağzı sütten yandı da,
Yoğurdu hep böyle üfleyerek yer!
Bıçak iliğine dek dayandı da,
Yeni, yeni “artık söz milletin” der!

Biri gelip kurdu “vatan cephesi...”
Birinin de vardı ondan şüphesi!
Biri döktü yola tank cephanesi,
Andıkça bu millet hep lanet eder!

Birinin kır atı düz yolda kaldı...
Aslında o halktan çok vade aldı!
Altı kere gitti, yedi kez geldi,
Sonunda oldu o millete peder!

Yollar aşınmadı, sanki düzgündü…
“Dün dündü nasılsa, bugün bu gündü! ”
Yurttaş, olanlardan öyle üzgündü,
Birisi dipçikle oldu ya lider!

“Netegim” cereyan kesildi birden!
Bir soldan, bir sağdan, bir de muhbirden...
Kurdular dengeyi malum cebirden,
Ettiler böylece bir nesli heder!

Biri avantadan kovana kondu!
Bulding oldu hemen tüm gecekondu.
Zenginin adedi saysan ki, ondu!
Has bahçede neşe, halk doldu keder!

Önceleri kazık iki çataldı...
İki prof. işe bir dalış daldı!
Ekonomist olan sınıfta kaldı,
Öteki Kudüs’e kurbanlar adar!

Üççatallı kazık çıkınca yurda,
Arıyı bir kuşa, kuşu da kurda...
Geçmeyince kazık kaldılar zorda,
Gözü döndü halkın hep yan yan gider!

Vatandaş “öreka” diyerek koştu!
Ne kadar oy varsa verdi de coştu!
O, kendine dolu, yurttaşa boştu...
Halk, eliyle etti, boynuyla öder!

İşte bulduk derken Hakk’ın kulunu,
O da Silivri’ye serdi çulunu...
Kendi yurdu varken Arap çölünü,
Didikleyip durdu, hala da dider!

Tekrar düşürdüler birbirimize!
Bir “açılım” girdi tabirimize,
Dirsekten yukarı göynek yok bize…
Ne diyelim bu da, kötü bir kader.

Antalya–2011/09

KRONOLOJİSİNİ SİZ YAPARSINIZ ARTIK...HŞT