Aaah şu 1792 ahh!
bu ne bir yıl, ne sıradan bir rakam;
beni harcayası bir kadının
bir doğal afetin
bir 'başa bela'nın bendeki kaydı! ..
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Güzel bir şiir. Numarası 1792 olan bir sevgili var ortalarda, ancak sevildiği söylenmemiş kendisine.. Söyleseydin be dostum.. Söylemekle söylememek, yaşanmışlıkla yaşanmamışlık arasındaki çizgi gibi değil mi ?
Sevgilerimle..
konu ilginç ve farklı , okuyun beni diyor ama o kadar çok imla işareti var ki bazen tempo çok düşüyor..
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta