179 Kırık Dökük Anılar

Yazamadım bir türlü kalpte yer edenleri,
Ya kelimeler bitti yahut da ben tükendim...
Kimler geldi bu hana, unuttum gidenleri!
Andıkça o günleri, kırdım kalemi kendim...

Dön de bir bak maziye nasıl günlerdi onlar?
Hayallerimiz vardı, ne umutlar taşırdık...
Hani Türk filmlerinde iyi biterdi sonlar?
Öyle günler gördük ki, dünyamızı şaşırdık!

Sevdayı erken tattık, tat almazken dilimiz!
Kör kütük sarhoş gibi hep biri iki gördük...
Hayallerimiz soldu açmayınca gülümüz,
Ya da açan gülleri görmeyesiye kördük...

Körü körüne hayat, bir yol gösteren yoktu!
Bazen vurduk taşlara, bazen battık batağa...
Düşmeye gör yeter ki, akıl veren birçoktu!
Onların alayları düşürdüler yatağa...

Hiç tat vermedi yaşam anlamayınca tattan,
Belki telaşımızdan, belki dünya yavandı...
Her yeri arıyorum, ne kaldı ki hayattan?
Gördüğüm dert bir değil, hem de elvan elvandı...

O, çocukluk yıllarım, cepte yok cepkende yok!
Kırk yamalı pantolon, ayağımızda edik...
Yufkaya somun sarıp geziyorduk öyle tok!
Soğukta bir sıcak el vereni göremedik...

Gençlik yıllarının hiç sayfasını açmayın!
Sözün doğrusu bir şey yoktu bu güne ait...
Delikanlılık çağı, o kulvardan geçmeyin!
Gezmek istesek bile zaman yoktu müsait...

Bahsetmeyim beyhude hayatın akışından!
Kolay değil toplamak, anılar kırık, dökük...
Anlatmak öyle zor ki hazanından, kışından
Kiminin yakası yok, kiminin kolu sökük...

.....

Son durağı sormayın, orda mevsim sonbahar!
Ha koptu, ha kopacak sararan o son yaprak...
O da düştükten sonra, incecikten kar yağar!
Arza sığmayan canı örter bir avuç toprak...

Antalya-2011/10