1789 Sokak Şiiri - Mustafa Umut

O gün hangi gündü hatırlamıyorum
Günlerden hangi gün
Ömrümden hangi zaman…
Akşamüstüydü bir evden çıktım
Ardın dek kapatıp kapıyı
Hangi evdi anlayamadan
Üstümde ne vardı bilmem
Acı rengi bir gömlek kanıyordu
Üstüm başım sırılsıklam
Yapış yapıştı ellerim
En çok gözlerim üşüyordu…

O gün ne yaptım hatırlamıyorum
Nerden çıktım, nereye gittim bilmiyorum
Yürüdüm sokağı dönüp bilmeden
Çöküp de parkın girişinde ağladım sonra
Uzun uzun…
Derin derin…

O gün neye ağladım bilmiyorum
Beyaz bir güvercinin kanatlarını yoldum
Elimde tuttuğum keskin bir bıçaktı
En son kime sapladım hatırlamıyorum
Hala damlayan kanları seyrettim
En son hangi renge baktım bilmiyorum…

O gün çıkıp da nereye gittim hatırlamıyorum
Hangi evden, hangi zamana
Hangi gerçekten hangi yalana…
Ben kimdim hatırlamıyorum

Ellerim üşüyordu, yapış yapıştı
O gün en çok kime kızdım bilmiyorum
O gün en çok kim ağladı hatırlamıyorum
Derin feryatları bıraktım ardıma bakmadan
Bir kadın ağlıyordu
Bir de
Bir çocuk…
O gün ne kadar yandım bilmiyorum

Günlerden neydi
Hangi zamandı ömrümde kırıklardan
O gün neyi hatırlamadığımı bilmiyorum
O gün ne yaptım hatırlamıyorum
Baktığımda uzak köşelerden puslu bir akşamüstü
Yeni yeni çöken bir karanlığın hüznü
O gün ışık ne taraftaydı
Hatırlayamıyorum…