17.Koğuş... Şiiri - Sinem Özaşgın

limde hülyalarım
Ve sırtımda parmaklıklar...
Ayaklarım betondan sızlıyor...
Yaşım kadarlık koğuş defnediyor içine...
Adımı sormaksızın
Başlıyorum kelimelere...
Kelimeler ki ıssız sokak,
Ve birinin kusarken iğrendiği bir sesle...
Gurbet gibi ley ley çekiyor bağrım...
Kokumdan hasret kalanlar
Ayyaş kalanlar ardımdayken...

Ufacıcık kadın sigarası
Çıkıyor cebimden
Ve helada çekiyorum
Kuruşu kuruşuna...
Anasını s*ktiğimin dünyası diyorum,
Aşkın bedeli mi,
Hayatın şeytanlığı mı
Yoksa çok mu tatlıydı
Cinayet? ...

Kadınlar koğuşu çingenler gibi...
Ne umduğu, olduğu, yaptığı
Belirsiz...
Siyaset gibi kavga ettirici...
Kimileri ördek gibi
Yürür yatağına
Kimileri erkek gibi
Gün sayıp tesbih çeker
Kimi uzun uzun oturur
Dip pencereye
Laftan korkar gibi...
Kimi ne benziyor kağıda, ne benziyor kaleme
Kereste gibi bedenler,
Ve bedenler içindeki ruhlarıyla gebe...

Ve nedense korkuyorum sessizlikten...
Ve nedense ağlıyorum muşmula suratlı kediye...
Ve tepede yaşım kadar numara var,
Altında kabus yazılacağına yanlış yazılmış
Koğuş...

Elimde hülyalarım
Ve sırtımda parmaklıklar...
Ayaklarım batondan sızlarken,
Yaşım kadar koğuş dövüyor beni yine...
Ve miskin miskin kalıyor
İçerdekiler...
Koyun gibi bakan gözlerime...

ŞAİR-İ SİNEM-İ GÜZEL(Perizer...)
SİNEM ÖZAŞGIN...

NE YAZDIĞINI BİLEMEYEN KIZIL SAÇLI BACI...