Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
mahir hocam.öncelikle bir hemşehrim olarak(bende osmancıklıyım)sizi burda görmrnin mutluluğu içirisindeyim.şiirinize gelince,,,,17 ağustosu bizzat ben kendim adapazarında yaşadığım için,siz unnuttuk desenizde hocam,,inanın ben unutamadım:):)hocam yüreğinize kaleminize sağlık.tam puan hocam
Kıymetli Mahir kardeşim,
Arkadaşlığınızı seve seve kabulettim...
Çok güzel çalışmalarınız var sizin de....
Unutturmaya çalışanlar olsa da bizlere herşeyi,sizler gibi duyarlı ve dirençli vatandaşlarımız daima mani olacaklardır...
Selam,sevgi ve saygılar...
ŞAİRcik, Ahmet Necat UCUR, Bozüyük
17 ağustos şiirim, nacizane...
Neydi!
Korkunç mu korkunç, korkunç geceydi,
Depremdi, adı iki heceydi…
Sarsıldık, üçü iki geçeydi,
Dünya ve ahiret içiçeydi…
Neydi Allah’ım, bu deprem neydi,
Minareler de boynunu eğdi…
İnanmazdı kimse, görmeseydi,
Sallandı yer ve gök, zelzeleydi…
Bindokuzyüz doksan dokuzdaydı,
Ağustos, Salı, onyedideydi…
İstanbul, Sakarya, Yalova’daydı,
İzmit’te, Gölcük’te, Düzce’deydi…
Fay da kırılsa, kırılan neydi,
Güneş neydi, ay neydi, fay neydi…
Ne olurdu önce bilineydi,
Depremdeki fayda, zarar neydi…
Her şey sanki yerli yerindeydi,
Yer yerinden oynadı yerindeydi
Her ne ise sebep derindeydi,
Durdurmak mı, kimin elindeydi…
Olacak oldu, olanlar neydi,
Yaralılar ve ölenler neydi…
Görmeyenler kör, görenler neydi,
Zelzeleydi deprem, zelzeleydi….
Ahmet Necat Ucur , Bozüyük
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta