17 Ağustos Depremi... Şiiri - Safet Kuramaz

Talihsiz insanlar gece gizeminde,
Emin bir şekilde uyurken depremle:
Tonlarca ağırlık üstünde fırladı!
Çaresizlik imdat, geçmişe özlemle...
Kimi hemen, kimi artçı şokla öldü
Kimi de inatla yaşama sarıldı…

Korkunç bir manzara, yaşamda kalana
Sahibim denilen dönmüştü talana...
Dışarısı yağmurlu, rüzgarlı, soğuktu!
Artçı şok sallarken bin panik dalana...
Enkazın dışında kalan köpek dölü
Eşiyordu çöpü, bulmaya rölünü!
Sığınacak ne yer ne vardı parası.
Sesi duyulsun da, razıydı yalana...
Ölenden beterdi şanslı depremzede!

Kızılay'ın çadırı, başka artçı şoktu…
Başını bir soksa dışarıda kolu!
Kimse görmüyordu çaresizlik dolu!
Kuruldu binlerce, naylonkent bilmece...
Çadırların içi bir buzdolabıydı.
Ne vardı sobası, nede tenceresi!
Yakıyordu onları, seçeneksiz yolu…

Ölenler kurtuldu düşününce belki,
Kalanlarsa gördü ne çok vardı tilki...
Yeminleri etti, tövbeler o dil ki;
Teselliydi ruha geçmiş hatırası,
Ne acıydı yoksa deprem faturası!

Naylonkent halkı yaşama direniyor
Yeni depremlerde görecek belkide!
Acı içlerinde, anla arınıyor...
Ne yapsın ki, çürük evde barınıyor!
Fırsatçı insanlar kurt gibi tetikte,
Onlarda vuruyor sallıyor elekte...
Acılar taze, sömüren sömürene!
Yıllar geçsede öldüren öldürene...

Konuşmak marifet sözleri ertele…
İçme de sigara ağzında nargile!
Kargalar meydanda sıkarsan kartala!
Bugün boğulmazsan yarın sıra sende...
Ağustos böceği, hele kışı bekle!
İki gün ağlarsın yaşama dönersin,
Gaflet türküleri çalar düşünürsün...
Depremin anısı, kabirde yazgısı!
Kim ziyaret eder, yalan bürünürsün...

Bir ders alanda yok unutuldu dünden
Asrılarca yaşar, aynıyı sürüngen…
Ağıt dinmez kangren, alnımızda yazı!
Cahillik rabbına kul olmaya razı...