17 Ağustos Anısına Şiiri - Nilgün Yıldırım

7,4'tü bu kez ölümün adı.
Kaybedişin,yalvarışın,cehennemin adı.
Yeryüzünün isyanıydı insanoğluna.
Toprak; ondan alınan herşeyi geri istiyordu.
İlk değildi şüphesiz bu sarsılış,
Ama en büyük çığlıktı.
Sesi bütün dünyayı ayağa kaldırdı.
17 Ağustos sabahı,
Kimse inanmadı sabah olduğuna.
Heryerde çaresiz insan yalvarışları,
Heryerde acı,kayıp,yokoluş vardı.
Hergün eşini gülümseyerek uğurlayan kadın,
O sabah gözlerini beton yığınlarına açtı.
Akşam,sevdiği oyuncağı almadığı için,
Babasına dargın uyuyan Ali,
Bir daha hiç darılamayacak babasına.
Ve kendi çocuklarına alamayacak o oyuncağı.
7,4'tü bu kez isyanın adı.
Marmarayı ikiye bölen acı,
Bin parçaya böldü yüreğimizi.
Bir bütün olmak zamanıydı,
Yaraları sarmak,yeniden başlamak zamanıydı.
Herşeye çaredir derler zaman için,
Oysa içinden zaman geçmeyen yaralar varmış.
Şimdi bunca yıl sonra;
Dahamı az gözyaşı var yarım kalmış evlerde.
Doldurdumu zaman Ali'nin yokluğunu,
Yeniden sevdimi o eşini kaybeden kadın,
Torununu ondan önce aldı diye,
Toprağa öfkesi dindimi fatma ninenin.
En küçük sarsıntılarda,
Yüreği ağzına gelmezmi oldu insanların?
Giden gitti;
Şüphesiz çare yok geri getirmeye.
Ya kalan sağlar;
Bir yanları eksikte olsa,yarımda olsa,
Unutma,kalan sağlar hepimizin....

17,08,2005