17 Ağustos Şiiri - Kemal Taştemur

Umudumdun bebeğim umuttun,
Neler düşünmezdim ki senin için.
Bir dünya idin yarınlarım için,
Umut olurdun ekmeğime, aşıma …
Daha sıkı bağlanırdım yarınıma,
İstemezdim küçüğüm, istemezdim,
Kucağımda severek büyüttüğüm, bir tanem,
17 Ağustos gecesini yaşamak istemezdim.
Gök kızıl rengini almış,
Deniz kudurmuştu,adeta…
Yer durmuyor dinecek gibi değil,
Sen bunlara yabancısın, bir tanem…
Yuvamız bize amansız bir düşman,
Fırtınalar kopuyor evimizin içinde,
Sarılırım bebeğim sana,
Ölümle yarışırcasına…
Ürkütücü soğukluğu sarmış bedenimizi,
Seni benden,beni senden ayıracak,
Bir tanem.
Son kez seni koklamak isterim,
İlmiklenir boğazım,titrer nefesim,
Sezdirmek istemem,ölümün o soğuk yüzünü…
Savrulan bir yaprak gibi,
Molozlara karşı direnirim bir tanem,
Umudum,umutsuzca solar solan yüzünde.
Hoşça kal bebeğim,hoşça kal umudum…
Gecenin karanlığında ağıtlar yükselir,
Bütün Türki’ye karanlıklar altındadır.
Bizim hayat hikayemizin sessizce soluklaştığı,
Göz göze gelme fırsatını bulmadan tükenişin hikayesi,
Binlercesiyle bütünleşir,
Felâket olur bir tanem…
Dolar yüreğime dünün umudu, yavaşça silinir,
Hiç aydınlanmayacak bir karanlık gibi…
Ağustosta soğuk his eder bedenim,bir tanem,
Hoşça kal bir tanem,hoşça kal bir tanem,
Yarını yaşamayıpta, ayrılanlara selam olsun ….

Sungurlu -20 Ağustos 1999