17 Ağustos Şiiri - Ahmet Öngül

17 ağustos gecenin yarısı
Denizden gelen bir balyoz
Ateş gibi kırmızı,haşin ve yoz
Küçük mehmet,yan yatmış divanda
Kim bilir kaçıncı rüyaydı
Gördüğü o anda
Polis babam 46'sındaydı
Hırsız kovalıyordu
Safiye ninemin kalbi var
Cız dedi ta şuramda
Bir uğultu koptu
Sormadı kimseyi
Zili çalmamıştı
Ömrümüzü çalmıştı
Kardeşimizi
Umudumuzu
Yurdumuzu
Ordumuzu
Ardımıza koyduğumuzu
Ardından koştuğumuzu
Çoğumuzu çalmıştı
Tarlada kadınlar öldü
Memede çocuklar öldü
Çiçekler öldü
Kuşlar öldü
Umutlar öldü
Erenler öldü
Verenler öldü
Kader bunlara güldü
Ateşten top kayboldu
mavi marmarada
Ardından ölüm sessizliği
Çöktü şehir
Bulutlar gitti
Renkler gitti
Sesler gitti
Ben çoktan öldüm
Kimse farkında değil

171717agust