16 Düşleriyle Sevişen Adam’a Dair 5

1/:
Adı Nurullah’tı,
Ya da Abdullah...
Ama düşleriyle sevişen bir adamdı o,
Bu sebeple tuzlu tuzlu ölüm terledi,
Yattığı son uykunun kapanmayan gözlerinden...
***
Düşleriyle ölümüne sevişen adam,
Bir yudum daha ağladı münzevi kasesinin gözüne.
Dünyalık bir karabasanın tutunup ışıksız ellerine,
Önce sağlam olan sağ dizini indirdi,
Can sümküren şahsi ve mavi kabirine,
Sonra da insancıl yıllarının artakalanlarını,
Ve ardından yok olmayı erteleyen hırsını...
***
Ölümün o kalabalıklar içinde ücra ve kahreden,
Kozmik bir “gülen a” ile damgalı,
İlk hecesi “CE” olan adresine savurdu kargısını...
İpek pamukluğunda bir yataktaydı oysa.
Kokusu Kuburyan pazarlarının,
Topraksı topraksı geziniyordu dudağının gülünde.
Elinde hiçbir şey yoktu onun,
Ama var sanıyordu silinen Kamus’taki sözcükleri,
Mırıl mırıl mırıldanıyordu,
Ancak sızmıyordu tek dizi bile dışarı şiirinden.
Bu yüzden yıldızları tutuyordu boşlukta yüzen,
Tutup tutup omzuna çiviliyordu.
Ama sevişgen aldanıyordu.
En gecikmiş çağlarını yaşıyordu yeniden,
Bir yılı bir ana tıkıştırarak,
Orta yaş ilkbaharlarının çayırlarında koşturarak,
Düşleriyle ölümüne sevişiyor,
Sürüldüğü transzamanlarla emişiyordu saatleri.
Karanlık yapışkanlığını gecenin perde diye,
Ufuktan ufka geriyordu aceleci elleriyle.
***
Korkusu gördükleriydi onun kimsenin görmediği,
Dudaklarında şaşkınlığın o tuzlu tadı
Ve üzerinde uçuşan ecelkuşları...
Belki de avladığı üveyiklerin ölüm ötüşüydü kulaklarında
Kanat çırpışı tutsak ettiği müezzinpalazlarının
Ve avuçlarımda bir kor parçası ki
Yorgun beynindeki volkanlardan akan mağma
Ama kahkahalar uçurdu sevişgen...
En gençken,
Bir ölüm ordusunda lejyonerken yaptığını anımsadı,
Ve doğruldu bir kızılca kıyamet Rüstem gibi,
Gözlerinin en ölümcül çukurundan baktı,
Aktı araf’ın çekici ve özgür beldesine,
Ölümün o ücra ve gevişgen adresine,
Bütün gücüyle savurdu kargısını...
Ağıt ağıt şerareler doğurdu,
“Sidreyimünteha”nın karşısındaki en sert kaya.
“Merhaba ehli kubur! ”
“Merhaba ehli dünya! ”