16-Dost gözünün beyazı Şiiri - İsmail Emre

Dost gözünün beyazı,
Bize eyledi nazı;
'Enelhak' sırrı söyler
Yüzünde olan yazı.

Âşık o hâle vara,
Daim Hakka yalvara.
Cihana ateş verdi,
Canım, gözlerin kara.

Budur vücut toprağı,
Meftun etti yaprağı;
Bizi mecnun eyledi
Güzel gözünün ağı.

Gözlerinin karası,
Yüreğimin yarası.
Nasıl tarif edeyim,
Âşıkın avarası.(1)

Bizler sevdik bu hâli,
Sevmedik kıylükali;
Bu kıylükal, kötü huy,
Edenlerin zevali.

Ben bu canı bitirdim,
Yok iline götürdüm;
Benim derdim bir iken,
Sevdim, beşe yetirdim.

Derdim çıkınca beşe,
Vücuda geldi neş'e;
Âşıkların dileği:
Canı ateşe düşe.

Sen eyledin acele,
Ârif gerektir, bile
Dost aklıma gelince
Sözü söyletir böyle.

Tepemde çıktı duman,
Bende kalmadı güman.
Bunlar beni çok yaktı,
Kurtuluşum ne zaman? ..

Ben dünyayı bırakam,
Hem de ateşe yakam;
Dünyayı terkedince
Dostun yüzüne bakam.

Mürşidi bul, sen hanım,
Hepsi de benim canım,
Ben Yârımı görünce
Kalmadı hiç dermanım.

Dünya nedir, bileyim,
Nice gamlar yiyeyim;
Sadık âşık bulursam
Ben boynumu eğeyim.

Ben gözyaşını içtim,
Tatlı canımdan geçtim;
(Emre) , doğru bilene
Beytullah donu biçtim.

--------------
(1) Avara = âvâre